Η ακρόπολη στο Κορφάρι των Αμυγδαλιών (Πάνορμος) Νάξου συγκέντρωσε το ενδιαφέρον των μελετητών του Κυκλαδικού Πολιτισμού ήδη από την εποχή της ανακάλυψής της, το 1963 από τον τότε επιμελητή αρχαιοτήτων καθηγητή Χρίστο Γ. Ντούμα. Θεωρείται από τις χαρακτηριστικές θέσεις της περιόδου της ομάδας Καστριού, στη διάρκεια της οποίας νέοι 'ανατολίζοντες' τύποι κεραμικής κάνουν την εμφάνισή τους στις Κυκλάδες μαζί με ευρύτερες αλλαγές και ανακατατάξεις, οι οποίες θεωρείται ότι ανέκοψαν την ομαλή πολιτισμική εξέλιξη κατά τους τελευταίους αιώνες της τρίτης χιλιετίας π.Χ.

Η μελέτη των κινητών ευρημάτων και ιδιαίτερα της κεραμικής από την ακρόπολη εκπληρώνει ένα καίριο ζητούμενο της έρευνας: Την ένταξη των διαγνωστικών τύπων της ομάδας Καστριού σε ένα ευρύτερο σύνολο ευρημάτων, το οποίο συνιστά το πολιτισμικό υπόβαθρο εμφάνισης τους, με σκοπό τη σωστότερη αποτίμηση της σημασίας της ομάδας για την εξέλιξη της Πρωτοκυκλαδικής κεραμικής αλλά και ευρύτερα του Κυκλαδικού Πολιτισμού.

Επιπροσθέτως, η εξέταση της αρχιτεκτονικής κρίνεται ως καίριας σημασίας για την κατανόηση του χαρακτήρα και της λειτουργίας των οχυρωμένων οικιστικών θέσεων της εποχής. Επιφανειακή έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2009 έφερε στο φως σημαντικά νέα δεδομένα για την ακρόπολη στο Κορφάρι. Η ανακάλυψη πιθανού «προτειχίσματος» ανάλογης μορφής με αυτό που σώζεται στο Καστρί της Σύρου, υποδεικνύει ότι η ακρόπολη αποτελεί μέρος ενός πιο σύνθετου συστήματος οχύρωσης. Παράλληλα διαπιστώθηκε ότι η οχυρωμένη εγκατάσταση στην κορυφή συνιστά αυτόνομη αλλά όχι και αυθύπαρκτη αρχιτεκτονική δημιουργία, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο οργανικό και λειτουργικό μέρος ενός εκτεταμένου και ανεξερεύνητου, ακόμη, οικισμού, ο οποίος περιέβαλλε το οχυρό καταλαμβάνοντας τα υψηλότερα και ομαλά πρανή του λόφου.