«Όλα που έχουν μιαν αρχή / και μιαν αιτία που υπάρχουν / μια συμφιλίωση της θέσης με την άρνηση», αρχίζει έτσι ο Σωτήρης Π. Βαρνάβας ένα ποίημά του, σ’ ετούτη τη συλλογή, Σε Ιδίωμα Δέντρων. Και σε άλλα, προηγούμενα βιβλία του, η ποίηση ήταν για τον Βαρνάβα μια μορφή σύνδεσης του ορατού με το αόρατο, του υλικού με το άυλο, του γαιώδους με το αέρινο και το αστρικό. Αλλά εδώ, τώρα, κορυφώνεται η λυρικά εκστατική και ενορατική του διάθεση να δείξει ότι ο κόσμος είναι ο ίδιος στις παμμέγιστες ή στις μικρότατες διαστάσεις του –όπως θα έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης– είτε παρατηρούμε το απέραντο του σύμπαντος είτε έναν απλό κόκκο άμμου. Στην ποίηση αυτή όλα έχουν έναν λόγο ύπαρξης, καθώς ακόμα και τα φαινομενικώς αντίθετα στην ουσία συμπληρώνουν το ένα το άλλο, υπηρετώντας την παλίντροπο αρμονία για την οποία, εξάλλου, είχε ήδη μιλήσει ο Ανδρέας Κάλβος στις Ωδές του. Αναμφίβολα το Σε Ιδίωμα Δέντρων την ίδια στιγμή είναι η πιο εσωστρεφής και η πιο εξωστρεφής συλλογή ποιημάτων του Σωτήρη Π. Βαρνάβα, καθώς σ’ έναν αέναο κύκλο που αδιαφορεί για τον συμβατικό χρόνο, η ζωή προϋποθέτει τον θάνατο και το τέλος, ενώ κάθε τέλος δεν μπορεί παρά να προϋποθέτει τη γέννηση ενός καινούργιου έρωτα και μιας νέας ζωής.

Αλέξ. Σ. Ζήρας