[…] Το σημαντικό στο κείμενο αυτό είναι ότι αποτελεί διδασκαλία όχι τριαδολογική, αλλά καθαρά κοσμολογική και ανθρωπολογική. Υπογραμμίζεται, δηλαδή, σ’ αυτό, όχι τόσο η σχέση του Λόγου προς τον Πατέρα -σχέση που προϋποτίθεται και που ο απόστολος Παύλος αναπτύσσει αλλού- όσο η σημασία του Χριστού για τον άνθρωπο. Το σημείο αυτό κλείνει μέσα του μεγάλη σπουδαιότητα, γιατί κάνει φανερή τη χριστολογική διάσταση της ανθρωπολογίας του Παύλου. Η διάσταση αυτή του όρου «εικών» φανερώνεται εξ άλλου και στη θεμελιώδη διδασκαλία του Αποστόλου, ότι ο άνθρωπος για να ολοκληρωθεί πρέπει να φορέση «την εικόνα του επουράνιου ανθρώπου», του Χριστού (Α’ Κορ. 15, 49), να φθάση «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13), και αυτό «ίνα μηκέτι η νήπιος» (Εφ. 4, 14). Η ενηλικίωση του ανθρώπου συμπίπτει για τον Παύλο με τη χριστοποίηση. […]