Ποιος κοίταξε μία ηλικιωμένη κυρία και είδε σ’ αυτήν τη νεαρή ηρωίδα που ήταν κάποτε;

Αγγλία, 1840. Επί δύο δεκαετίες μετά τον θάνατο της αγαπημένης της αδελφής Τζέιν, η Κασάντρα Όστεν έζησε μόνη, περνώντας τις ημέρες της κάνοντας επισκέψεις σε φίλους και συγγενείς και δου­λεύοντας ήσυχα και εσκεμμένα προκειμένου να διατηρήσει την υπόληψη της αδελφής της. Τώρα, έχοντας περάσει τα εξήντα και όντας όλο και πιο ευάλωτη, η Κασάντρα πάει να μείνει με τους Φάουλ του Κίντμπερι, την οικογένεια του εδώ και πολλά χρόνια πεθαμένου αρραβωνιαστικού της, προκειμένου να ψάξει έναν κρυμμένο θησαυρό από επιστολές της Τζέιν. Αποφεύγοντας την οικοδέσποινα και μια υπηρέτρια που χώνει τη μύτη της παντού, η Κασάντρα εντοπίζει τελικά τις επιστολές και έρχεται αντιμέτωπη με τα μυστικά που κουβαλάνε, μυστικά όχι μόνο για την Τζέιν, αλλά και για την ίδια την Κασάντρα. Θα αποκαλύψει η Κασάντρα τις πλέον ιδιωτικές λεπτομέρειες της ζωής της στον κόσμο ή θα παραδώσει την κληρονομιά της αδελφής της στις φλόγες;

Κινούμενο μπρος και πίσω μεταξύ του πρεσβυτέριου και των ζωντανών αναμνήσεων της Κασάντρα από τα χρόνια της με την Τζέιν, συνυφασμένων με τις εξόχως αναπλασμένες χαμένες επιστολές της Τζέιν, το Δεσποινίς Όστεν είναι η ανείπωτη ιστορία του πιο σημαντικού προσώπου στη ζωή της Τζέιν. Με εξαιρετική ενσυναίσθηση, συναισθηματική πολυπλοκότητα και ευφυΐα, η Γκιλ Χόρνμπι αποδίδει επιτέλους στην Κασάντρα τιμή, ζωντανεύοντας μια γυναίκα τόσο σαγη­νευτική, όσο κάθε ηρωίδα της Όστεν.

Αποσπάσμα από το βιβλίο

 Από τη στιγμή που της είχαν ανακοι­νωθεί τα νέα —με άσχημο τρόπο, χωρίς ευαισθησία, όχι όπως θα ήθελε ή όπως της άξιζε να τα μάθει, όμως δεν είχε σημασία—, η Κασάντρα είχε αναγνω­ρίσει ότι έπρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μπορούσε να το θυμηθεί —ξεκάθαρα όπως τον ήχο ενός κουδουνιού— ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια. Θυμόταν να ακούει τον κύριο και την κυρία Τζέιμς Όστεν, να ρωτάει λεπτομέρειες, να δέχεται τη συμπόνια τους —με την πλάτη της ίσια σαν μπαστούνι, τη φωνή της ήρεμη και ήσυχη— και να σκέφτεται: αυτό ήταν το γεγονός που θα την καθόριζε από εδώ και στο εξής. Δεν θα είχε καμία άλλη ευκαιρία. Το μέλλον της θα την αρνιόταν. Δεν θα είχε κανέναν γάμο για να πετύχει σε αυτόν, κανένα πρεσβυτέριο να διευθύνει, ούτε παιδιά να μεγαλώσει. Αυτό ήταν γραφτό να είναι η δοκιμασία της δεσποινίδας —για πάντα, αιωνίως δεσποινίδας— Κα­σάντρα Όστεν.

Και τότε, ευγνώμων που ήταν μόνη της, ευγνώμων που δεν υπήρχε κανένας άλλος να συμμετέχει σε αυτήν την πλέον ιδιωτική στιγμή, η Κάσι εκτέλεσε τις τελευταίες υπηρεσίες της. Τοποθέ­τησε το άψυχο σώμα πάλι στο κρεβάτι, της έκλεισε τα μάτια φιλώντας το κα­θένα ξεχωριστά, κι έπειτα σηκώθηκε, σε βαθιά περισυλλογή μπροστά στο μέγεθος αυτού που είχε βιώσει. Η Τζέιν ήταν ο ήλιος της ζωής της, εκείνη που έδινε λάμψη σε κάθε απόλαυση, εκείνη που καταπράυνε κάθε λύπη. Ούτε μία σκέψη δεν είχαν κρύψει ποτέ η μία από την άλλη. Η Κάσι έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε ένθερμα για τη λύ­τρωση αυτής της πολυτιμότερης όλων ψυχής. Μία τέτοια αδελφή, μία τέτοια φίλη δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπε­ραστεί.

Δες περισσότερα εδώ!