Το αρχικώς κωδικοποιημένο κείμενο του ν. 2664/1998 κατέλειπε ευρύ πεδίο για τη νομολογιακή συμπλήρωση/διευκρίνιση/εμπλουτισμό των νομικών εννοιών που αξιοποίησε. Έτσι συνέβη και με την περίπτωση του «πρόδηλου σφάλματος», που εμφορείται από την τραγική διαπίστωση πως: «Errare Humanum est».

Στο πρώτο κεφάλαιο της μονογραφίας εξετάζεται η διαδικασία διόρθωσης πρόδηλων σφαλμάτων στην έννομη τάξη γενικώς, ώστε από την εσωτερική και διεθνή συγκριτική επισκόπηση –μετά και την εμπειρία της κτηματογράφησης– να προσδιοριστούν τα όρια, όπως επίσης οι αρχές, οι οποίες κανοναρχούν τη διόρθωση πρόδηλων κτηματολογικών σφαλμάτων. Μετέπειτα, στα επόμενα δύο κεφάλαια, τίθεται στο επίκεντρο η επεξεργασία της εξωδικαστικής διόρθωσης πρόδηλων σφαλμάτων, όπως πλέον έχει εμπεδωθεί στην πράξη. Ενόψει δε της αρχικής διστακτικότητας προσφυγής στην εξωδικαστική διόρθωση του άρθρου 18 ΕθνΚτημ, η αίτηση του άρθρου 6 § 8 ΕθνΚτημ έλαχε να λειτουργήσει ως «ένδικο δικονομικό υποκατάστατο» αυτής, ώστε τη σκυτάλη συγκεκριμενοποίησης της αόριστης νομικής έννοιας του πρόδηλου σφάλματος ανέλαβαν οι δικαστικές αρχές. Συγκεκριμενοποίηση που συντελέστηκε και κατόπιν υποβολής αντιρρήσεων στο πλαίσιο εξέτασης του συννόμου ή μη της απορρίψεως των αιτήσεων του άρθρου 18 ΕθνΚτημ, υπό τους όρους που περιγράφονται στο τρίτο κεφάλαιο της παρούσας.

Προκειμένου να συνεπικουρήσει η εν λόγω πραγματεία το έργο του Έλληνα νομοθέτη, του ερμηνευτή και του εφαρμοστή, στο τέταρτο κεφάλαιό της, παρατίθενται –ως επί το πλείστον– αδημοσίευτες αποφάσεις δικαστηρίων της χώρας (από Μονομελή Πρωτοδικεία μέχρι τον Άρειο Πάγο), οι οποίες συναπαξιολογήθηκαν κατά την εκπόνηση της παρούσας μελέτης, και αποτέλεσαν «τροφή» για περαιτέρω σκέψη. Συλλήβδην, η επεξεργασία της νομολογίας κατέδειξε πως, εν γένει, η διόρθωση εσφαλμένων στοιχείων της κτηματολογικής εγγραφής που αφορούν τον δικαιούχο, το δικαίωμα, τον τίτλο κτήσης και το ιδιοκτησιακό αντικείμενο, και ιδίως η διόρθωση/συμπλήρωση της αιτίας κτήσης, η διόρθωση ποσοστών συγκυριότητας –πόσο μάλλον επί γεωτεμαχίου σε υποθέσεις που αφορούν οριζόντιες και κάθετες ιδιοκτησίες– η κατάργηση ιδιοκτησίας ως ανύπαρκτης και η δημιουργία νέας κ.ά., ευρίσκονται στο επίκεντρο της δικαστηριακής πρακτικής και αναζητούν τη λύση τους στη διαδικασία των προδήλων.