Εικοστό τέταρτο ποιητικό βιβλίο του Βάλτερ Πούχνερ. Ο πολυγραφότατος ποιητής διαθέτει ανεξάντλητο κοίτασμα πολύτιμων υλών, αντλεί αδιάκοπα και διυλίζει στον αρτεσιανό Λόγο του. Εμπνέεται από τα πάντα και, μέσω ιδιαιτέρως ανεπτυγμένης ενσυναίσθησης, προσεγγίζει τα πάντα με ευλάβεια, κατανόηση και τόλμη, προβάλλοντάς τα, πολυπρισματικά, πότε στο πιο φωτεινό πότε στο πιο σκοτεινό μέλλον που οραματίζεται.

Σ’ όλη του τη ζωή, οιστρηλατούμενος από τον «έρωτα ερεύνης», εξερευνούσε την Επιστήμη. Τα τελευταία χρόνια ο ίδιος έρωτας τον οδηγεί και στα πέραν του επιστητού, είναι ταμένος στην Ποίηση: Η συλλογή του αυτή έχει για τίτλο έναν σπάνιο όρο – που απαντά μόνο σε εκκλησιαστικά κείμενα και δηλοί το ολοκληρωτικό δόσιμο, ως πρόσφορο, την ανάλωση ενός καιόμενου ψυχή τε και σώματι πιστού.

Ο ίδιος εξηγεί:

[…] Δώσε το πρόσφορο, σώμα σε ολοκάρπωση

χαιρέτα τη φρικτή τής ολοκλήρωσης λάμψη.