Στο σύντομο αυτό βιβλίο-μανιφέστο  ο Λευτέρης Κουσούλης εναντιώνεται στην τάση της εποχής να χτίζει όλη την δημόσια συζήτηση γύρω απο το επίκαιρο. Γι αυτον το επίκαιρο , το στιγμιαίο αποτελεί μια παγίδευση που περίτεχνα περιορίζει την δημόσια συζήτηση. Το προσκήνιο κατακλύζεται απο το επίκαιρο και χειροκροτείται ως αιώνιο, «κερδίζοντας προσωρινά την μάχη με τον χρόνο».

Προκειμένου δε αυτή η πρακτική να συντηρηθεί, «έρχεται η μυθοπλασία του μεγάλου σκοπού να λυτρώσει το βασανισμένο απο την ματαιότητα άτομο και να το τοποθετήσει στην προσδοκία του ελπιδοφόρου μακρινού χρόνου». Την απόδραση αυτή,  αναγκαστικά, θα συνοδεύσει μετά απο ένα σημείο η μετάβαση στο υπερφίαλο και εν τέλει το γελοίο...

Το κάλεσμα του βιβλίου είναι «οι κοινωνοί της πραγματικής ζωής» να προσπεράσουν το επίκαιρο και να βιώσουν, αγωνιζόμενοι, την πραγματικότητα.

Ως ιδιότυπη κατακλείδα, ο Λευτέρης Κουσούλης, έχει προσθέσει ένα φαντασιακό δοκίμιο για την διεκδίκηση και άσκηση της εξουσίας , ένα αναστοχασμό για την σχέση της νίκης με την ήττα – για τον «Νικητή βασιλέα». Ο οποίος, «ελεύθερος αυτός, έχει οργανώσει τον τελευταίο πόλεμο με σκοπό την ήττα του»