…Από το χάδι της Κέρτεζης ως την αγκαλιά της οικουμένης, ένας δρόμος σπαρμένος με αλάτι. Το ξαναλέω: Το αλάτι κρατά μακριά τη σαπίλα, νοστιμίζει τη μπουκιά, φανερώνει την πληγή τσούζοντάς την. …Αυτό το ζευγάρωμα τοπικού και οικουμενικού ούτε ουδέτερο είναι, ούτε «συμβαίνει» αυτόματα και νομοτελειακά. Έχει καθαρό προσανατολισμό στην ελευθερία και την αγάπη, και χρειάζεται να γίνει˙ να κατορθωθεί…
…Δείτε επίσης τα ζητήματα σχετικά με τον προσανατολισμό της παιδείας (σε εποχή κατά την οποία τίθεται εν αμφιβόλω ακόμα και η ύπαρξη του σχολείου ως κοινωνικού χώρου), την ανάδυση του άφυλου ιδεώδους (η οποία αποσαρκώνει τον άνθρωπο), την ατολμία για αναμέτρηση με τα προβλήματα που δημιούργησε (ή αποκάλυψε) η πανδημία, την χρονίζουσα εκκρεμότητα για αντάμωμα με τους ποικίλους πολιτισμούς…
…Η μεγάλη λοιπόν προσφορά του φίλου Παναγιώτη Μπούρδαλα έγκειται θεμελιωδώς στο ότι προσεγγίζει κάθε ζήτημα με ματιά συγκινητικά διαποτισμένη από την κατάφαση της ανθρωπιάς, της παγκόσμιας αδερφοσύνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και μιας ανθρωπολογίας η οποία δεν δημιουργεί αποκλεισμούς και περιθώριο.
…Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να προβληματιστεί συναντώντας προσεγγίσεις χρόνιων τραυμάτων του Ορθόδοξου χώρου (η περίπτωση της Τρίτης Ρώμης είναι οδυνηρά επίκαιρη, μα κατά τη γνώμη μου απόνερα ενός πολυκαιρισμένου προβλήματος, που είναι το θρόνιασμα του πνεύματος της αυτοκρατορικής Ρώμης στην εκκλησιαστική συγκρότηση). Ο εθνικισμός κραταιούται στην παγκόσμια Ορθοδοξία, παρά τα λαμπρά ξεκαθαρίσματα που έχουν γίνει σε θεολογικό επίπεδο τις τελευταίες δεκαετίες…
Θ. Ν. Π.