Με μπαχτίνειους όρους Manxman και Μαξιώτης επιλέγουν αντίθετη αφηγηματική στρατηγική: πολυφωνική ο μεν, μονοφωνική κυρίως ο δε, και μάλιστα λίγια, αλλά με συχνές παραχωρήσεις στή δημώδη,

Μονοφωνικές κυρίως είναι και οι άλλες λογοτεχνικές μεταφράσεις του Παπαδιαμάντη, ο οποίος ωστόσο την ίδια εποχή συγγράφει πολυφωνικά διηγήματα. Σε αυτά, ο μεν αηγητής υιοθετεί τη λόγια ποικιλία σε συνδυασμό με συχνά και κοινωνιογλωσσικώς λειτουργικά περάσματα στη δημώδη, τα δε πρόσωπα της διήγησης τη λαλιά που ταιριάζει στην πολιτιστική τους ταυτότητα.

Οι εν λόγω μεταπηδήσεις στη δημώδη που ενίοτε πραγματοποιεί ο μεταφραστής Παπαδιαμάντης έναντι του διηγηματογράφου παραμένουν μεν κοινωνιογλωσσικά απρόβλεπτες αλλά προοιωνίζονται πολιτιστικές ανακατατάξεις πολύ ευρύτερες από τον γλωσσικό διχασμό της εποχής του.