Ήταν χειμώνας και εκείνη ακόμη νεαρή όταν έχασε για πρώτη φορά την ικανότητα της ομιλίας της. Χωρίς καμία ένδειξη, χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Αυτό που την έκανε να αρχίσει και πάλι να μιλά ήταν μια λέξη από μια άλλη, ξένη γλώσσα, τη γαλλική. Η ίδια γυναίκα, η οποία κατόπιν χώρισε, στερήθηκε την επιμέλεια του παιδιού της και έχασε ξανά την ομιλία της, αποφασίζει κάποια στιγμή να ασχοληθεί με τα αρχαία ελληνικά. Τότε λοιπόν συναντά έναν καθηγητή του οποίου η όραση φθίνει μέρα με τη μέρα. Εκείνος, έχοντας τα δικά του υπαρξιακά αδιέξοδα, ριζωμένα στο παρελθόν, παρατηρεί προσεκτικά την αμίλητη και αγέλαστη γυναίκα που φοιτά στην Ακαδημία, συγχρόνως όμως, παρά τη συμπόνια του, αισθάνεται τρόμο μπροστά στην αδιαπέραστη σιωπή της. Και μολονότι δεν το επιδιώκουν, ούτε καν το ελπίζουν, το εγκόσμιο θαύμα συντελείται. Δύο τραυματισμένοι άνθρωποι τα καταφέρνουν, τα καταφέρνουν μαζί, ξαναβρίσκουν την επιθυμία να επικοινωνήσουν και σταδιακά έρχονται όλο και πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Η Χαν Γκανγκ, η πιο διάσημη συγγραφέας της σημερινής Νότιας Κορέας, αφηγείται μοναδικά την ιδιαίτερη πορεία δύο πληγωμένων ψυχών προς το φως.

Βάζω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος

μου.
Με την άκρη της γλώσσας υγραίνω το

κάτω χείλος μου.

Τα δυο μου χέρια, που είναι μαζεμένα

μπροστά στο στήθος, κινούνται

νευρικά.

Τα βλέφαρά μου τρέμουν, σαν τα έντομα

που τρίβουν βίαια τα έλυτρά τους.

Αμέσως ξανανοίγω τα ξηρά μου χείλη.

Πεισματικά, εισπνέω και εκπνέω πιο

βαθιά.

Όταν τελικά προφέρω την πρώτη

συλλαβή, κλείνω με δύναμη τα μάτια

μου και μετά τα ανοίγω ξανά.

Σα να προετοιμάζομαι για το ενδεχόμενο

να εξαφανιστούν τα πάντα όταν

ανοίξω και πάλι τα μάτια μου.

                     [Απόσπασμα από το κείμενο]