Πότε-πότε έρχεται άξαφνα µια µυρωδιά… µετά ξοπίσω µια ανάµνηση… πολύ συχνά, ακολουθεί µια άρνηση, πιο σπάνια ένα ρίγος… και τότε µες στο στέρνο σου φουσκώνει ένα χθες…

Και να θες να γυρίσεις στο χθες,

µα ποιο χθες δεν θυµάσαι…

Κι ό,τι είχες για πιο ευγενές,

(στο χυτήριο το λιώνεις,

στον λαιµό το σταυρώνεις,)

για το αύριο που θες, µα φοβάσαι…

Και κάπου, εκείνες τις στιγµές, ακούγεται ένας ήχος… ήχος µονότονος και σπαστικός… σχεδόν, σου ορίζει τα βήµατα… σαν …. Μετρονόµος! (ποιος ο µουσικός που, έστω µια φορά, δεν θέλησε να σπάσει τον µικρό ξύλινο δυνάστη και να λυτρώσει τον δέσµιο ρυθµό;)

και η µουσική δεν είναι πια εκεί,

όχι η γνωστή,

µα αυτή που είχα φανταστεί…

το δέρµα άρπα και δοξάρι στυλοβάτης…

(για να πιαστεί γερά µονάχα ο παραβάτης)

Μα ο ήχος αυτός δεν είναι κάποια θύµηση, µια µελωδία… είναι µια καρδιακή σου αρρυθµία… είναι ένας χτύπος σαθρός…

Και εκεί ξέρεις …δεν θα σε σώσει, πλέον, ούτε χάπι ούτε ευχή… ένα µονάχα σου έµεινε…

Πιάνεις µία κόλλα από χαρτί…