Μετά το στασιαστικό κίνημα του Απριλίου του 1944 στη Μέση Ανατολή και την κατάρρευση του στρατιωτικού εποικοδομήματος,  η θέση  της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης κατέστη  εξαιρετικά δυσχερής, καθώς η  διαφαινόμενη πλέον νίκη των συμμαχικών δυνάμεων και η επικείμενη απελευθέρωση της Ελλάδας με απουσία  τακτικού εθνικού στρατού εγκυμονούσαν σοβαρούς εθνικούς κινδύνους για το μεταπολεμικό καθεστώς. Συνεπώς  η μεταπολεμική θέση της χώρας στο στρατόπεδο των νικητών καθιστούσε επιτακτική τη συμμετοχή ελληνικών μονάδων στις επιχειρήσεις των Συμμάχων  εναντίον του εχθρού στην Ιταλία. Τον Ιούνιο του 1944,  με εντολή της κυβέρνησης του Λιβάνου και υπό την επίβλεψη  των Βρετανών, αρχίζει η συγκρότηση και εκπαίδευση μιας «νομιμόφρονος» ταξιαρχίας, της ΙΙΙης Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας,  διοικητής της οποίας  ορίστηκε ο  συνταγματάρχης Θρασύβουλος Τσακαλώτος. Η συμμετοχή της ΙΙΙης ΕΟΤ  στο πλευρό των Συμμάχων στο πλαίσιο της Επιχείρησης Ελαία και η συμβολή της στη διάσπαση της Γοτθικής Γραμμής υπήρξε καθοριστική. Η ιταλική πόλη του Ρίμινι κατελήφθη στις 21 Σεπτεμβρίου 1944  από τους Έλληνες μαχητές έπειτα από σκληρές μάχες με τις δυνάμεις του Άξονα και η ελληνική σημαία κυμάτισε  στο δημαρχείο της πόλης. Η κατάληψη  του Ρίμινι  από τις δυνάμεις της «Ταξιαρχίας του Ρίμινι» (όπως επικράτησε να αναφέρεται) δύο χρόνια μετά τη μάχη του Ελ Αλαμέιν επανέφερε την Ελλάδα στο στρατόπεδο των νικητών εξασφαλίζοντάς της το αναγκαίο περιθώριο για τη διεκδίκηση απαράγραπτων εδαφικών απαιτήσεων στο συνέδριο ειρήνης που θα ακολουθούσε.