Δύο κείμενα γραμμένα με διαφορά πενήντα ετών, κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα, που καταπιάνονται με την υπόθεση του αγίου φωτός. Δύο στοχαστές με εντελώς διαφορετικές φιλοσοφικές βάσεις και επιδιώξεις. Από τη μία ο Αδαμάντιος Κοραής, η πιο εμβληματική μορφή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και από την άλλη ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, μοναχός, ένας εκ των ιδρυτών του εκκλησιαστικού κινήματος των Κολλυβάδων. Και οι δύο καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Η αφή του αγίου φωτός δεν αποτελεί θαύμα, πραγματοποιείται με ανθρώπινη παρέμβαση, ενώ γύρω από το όλο γεγονός έχει στηθεί ένας επικερδής εκκλησιαστικός μηχανισμός, που κρατά τους Έλληνες δέσμιους της δεισιδαιμονίας και της αμάθειας.
Στις μέρες μας, με τις πρόσφατες παραδοχές των αγιοταφιτών να έχουν επιβεβαιώσει πανηγυρικά τους Κοραή και Καυσοκαλυβίτη, η αξία του παρόντος βιβλίου είναι διττή. Αφενός μας παρουσιάζει τις ρίζες της αμφισβήτησης του θαύματος στον προεπαναστατικό κόσμο της ελληνικής διανόησης και αφετέρου καλεί τους σύγχρονους εκπροσώπους του ελληνικού -και θεωρητικά κοσμικού- κράτους, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, δίνοντας ένα οριστικό τέλος στην ετήσια υποδοχή μιας κανδήλας από το Ισραήλ, με τιμές αρχηγού κράτους.