Ο Λευτέρης είναι ένας έμπειρος πωλητής, αφοσιωμένος στη δουλειά του και στο κατάστημα το οποίο διαχειρίζεται σαν να είναι δικό του. Πωλητής από εκείνους που μπορούν να καταλάβουν τον πελάτη και να εφαρμόσουν τις καταλληλότερες τεχνικές για να τον πείσουν – τεχνικές που δεν διστάζει να μας εκμυστηρευθεί (έτσι το βιβλίο είναι, παραπλέυρως, κι ένας ιδιαίτερος οδηγός πωλήσεων). Σίγουρος για τον εαυτό του και τις ικανότητές του, «καλός ανθρωπάκος, αλλά δυναμικός».
Μέχρι την ημέρα που η εταιρεία στην οποία εργάζεται τον καλεί να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο πωλήσεων. Καλεί αυτόν, τον έμπειρο πωλητή, να επιμορφωθεί, καθώς ο κόσμος αλλάζει. Τότε όλα ανατρέπονται…
Ο Δημήτρης είναι νέος εκπαιδευτής σε θέματα πωλήσεων. Μοιρασμένος ανάμεσα σε έναν γάμο σε χειμερία νάρκη κι ένα επάγγελμα που αγαπά αλλά που δεν του δίνει την ικανοποίηση που αναμένει.
Μέχρι τη μέρα που σε ένα σεμινάριο πωλήσεων, ένας «μαθητής» τον αμφισβητεί ευθέως. Τότε όλα ανατρέπονται…
Αν δεν είσαι έτοιμος να αναλογιστείς τι έκανες μέχρι τώρα και να αλλάξεις τη ζωή σου, προτίμησε να μη διαβάσεις τούτο το διήγημα - οδηγό αυτοβελτίωσης. Ένα πολύ διαφορετικό βιβλίο από ό,τι έχεις διαβάσει μέχρι σήμερα...
Ειδοί του Μαρτίου, τα μέσα του μήνα σύμφωνα με το ρωμαϊκό ημερολόγιο. Αποφράδα μέρα, όταν η φράση χρησιμοποιείται αλληγορικά, καθώς στις 15 Μαρτίου του 44 π.Χ. δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας, επιβεβαιώνοντας τους κακούς οιωνούς που είχε επιλέξει να αγνοήσει. Έτσι ενώ οι Ειδοί του Μαρτίου συμβόλιζαν αρχικά το ήμισυ, σήμερα μεταφορικά υπονοούν το τέλος.
Οι Ειδοί του Μαρτίου - Δι-ήγημα, το βιβλίο του Βαγγέλη Παπαδήμα, διαβάζονται κι από τα δυο εξώφυλλα, προς τη μέση, συμβολίζοντας ίσως την αναπόφευκτη πορεία μας προς τις δικές μας Ειδούς του Μαρτίου. Την ευκαιρία να ακούσουμε τους οιωνούς ή να τους αγνοήσουμε. Να αλλάξουμε τρόπο ζωής και να σωθούμε, ή να παραμείνουμε ίδιοι και να βαδίσουμε προς το τέλος. Να τραβήξουμε προς την άνοιξη ή να βυθιστούμε στον χειμώνα. Να βρεθούμε στο ήμισυ και να συνεχίσουμε πέρα από αυτό ή να αντικρύσουμε το τέλος.
Μια διήγηση που μέσα από την αφηγηματική της λιτότητα και την διττή δομή της, έρχεται να μας ψιθυρίσει πότε από το ένα αυτί και πότε από το άλλο να μην ξεχνάμε να κοιτάμε τη ζωή μας στα μάτια και να θυμόμαστε πως από τα μέσα ως το τέλος ο χρόνος μπορεί να περάσει πολύ γρήγορα…