Η ΑΚΑΜΠΤΗ ΣΙΩΠΗ

Η άκαμπτη σιωπή των ανθρώπων
Διαπερνά τους ραγισμένους τοίχους
Σαν ακροβασίες που κόβουν την ανάσα.
Βλέπεις πετρώνουν κάποτε οι σιωπές 
Εν μέσω φιλιών και αποστάσεων.
Κι όμως πάνω στην πιο σκληρή ανάσα 
Του πληγωμένου πουλιού 
Υπάρχουν κι αυτά τα λίγα 
Που είναι προσανάμματα 
Στο πέρασμα για τους ονειροπόλους.
Ο συμφυρμός των λέξεων 
Τα τραγούδια των αιώνων 
Η δυναστική τού νερού δύναμη
Στην πιο σύντομη ανημπόρια μας 
Λειτουργούν όλα διαχωριστικά 
Και συνηθίζουμε να βλέπουμε με τα αυτιά 
Ν’ ακούμε με τα μάτια,
Έτσι ψιθυριστά 
Με την επαύξηση των ερωτηματικών 
Μέσα στην πιο βαθιά νύχτα 
Αγνοώντας το καλοκαίρι.
Σκοτάδι πυκνό στη μνήμη απλώνεται
Κι ας περνάει πάνω απ’ τα μαλλιά μας 
Ένας γαλαξιακός αιγιαλός 
Με τα θραύσματα του ανέμου
Να συλλαβίζουν : ή ε-γώ δι-κός
                             ή έ-να ψέ-μα.
Μας ταξιδεύουν οι ήχοι που ξεκολλούν 
Απ’ το τίποτα κι απ’ τον ψευδάργυρο του χτες.
Τότε με πόδια μουσκεμένα και βήματα θολά
Απομακρυνόμαστε απ’ τη βασιλεία 
Του λασπόνερου και της πράσινης χαλαζόπτωσης.