Απόσταγμα φωτός
Κυκλοφορεί
ISBN: 978-618-5607-06-7
Θερμαϊκός, Θεσσαλονίκη, 3/2022
Ελληνική, Νέα
€ 11.11 (περ. ΦΠΑ 6%)
Βιβλίο, Χαρτόδετο
24 x 17 εκ, 390 γρ, 152 σελ.
Σύντομη περιγραφή
Ο ποιητής μέσω της γλώσσας πλάθει εικόνες του αντικειμενικού κόσμου και μας προ(σ)καλεί να αναδείξουμε τα νοήματά τους. Οδηγεί τον αναγνώστη στο ουσιώδες της ποίησης μέσω μιας σειράς προβληματισμών που αφορούν τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, την ύπαρξη και την ποίηση καθεαυτή.
Περιγραφή

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός η ποιητική συλλογή του Μύρωνα Ξένου, με τίτλο «Απόσταγμα φωτός». Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες.

Ο ποιητής μέσω της γλώσσας πλάθει εικόνες του αντικειμενικού κόσμου και μας προ(σ)καλεί να αναδείξουμε τα νοήματά τους. Με ύφος λυρικό και συνάμα λιτό οδηγεί τον αναγνώστη στο ουσιώδες της ποίησης, μυώντας τον στους ιδιάζοντες κανόνες της, μέσω μιας σειράς προβληματισμών που αφορούν τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, την ύπαρξη και την ποίηση καθεαυτή.

Έχοντας κατάφωρα εμπνευστεί από το ζείφωρο φως που εκπορεύεται αφειδώλευτα από τη χώρα μας, ο ποιητής σκιαγραφεί το μεγαλείο της Ελλάδας μέσα από τα στοιχεία που τη συνθέτουν: νερό, αέρας, ήλιος, κάλλος, έρωτας, γλώσσα. Στοιχεία με τα οποία είναι ικανός και να την αναστήσει.

Βιογραφικό Συγγραφέα

Λίγο η κρητική φλέβα η γονική, πιότερο το ανελέητο φως της Κρήτης, το πλήθος τα βιώματα που μόνο εκείνη αντέχει να χαρίζει, μαζί και οι μυθικές αισθήσεις των πρώτων αλλά και των μετέπειτα χρόνων συνθέτουν τις πηγές που αναβλύζουν. Τη μακροχρόνια θητεία στα σοκάκια και τις λεωφόρους της νόησης ακολουθούν η επιστημονική καριέρα και η μόνιμη παραμονή στο εξωτερικό. Κι όλο να σώνεται το νερό κι οι ρίζες να τραβούν κατά μέσα. Τόσο που να μην ξέρεις πια τι κρατάει από την πηγή και τι από την έλλειψή της. Και η ποίηση, εκείνη μονάχα, να μάχεται στα μαρμαρένια αλώνια, να αποστάζει φως συμφιλιώνοντας τα αντίθετα, για να χαρίσει τους χάρτες που οδηγούν στα ξέφωτα του ονείρου, μακριά πολύ από δρόμους και τρόπους ρυμοτομημένους.

Ο Μύρων Ξένος είναι ένας άνθρωπος πιστός στην ιδέα πως οφείλει να παραμερίσει για δύο λόγους: πρώτα για να περάσει ο ποιητής και στη συνέχεια –το σπουδαιότερο– ο ίδιος ο αναγνώστης. Μια και αν δεν κατοικηθεί το ποίημα στον τόπο του Άλλου, ποίηση δεν υπάρχει.