Ἡ «Δαιμονοβασία» τοῦ Sinistrari εἶναι μία ἀπὸ τὶς τελευταῖες πραγματεῖες δαιμονολογίας τοῦ δεκάτου ἑβδόμου αἰῶνα. Ὁ συγγραφέας μεταχειρίζεται μίαν ἀριστοτέλεια λογικὴ καὶ βασίζεται σὲ ἔργα ἐπιφανῶν ἀνδρῶν, καθὼς καὶ σὲ μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς του,
προσπαθῶντας νὰ ἀποδείξει τὴν ὕπαρξη κάποιων ἔλλογων, ἐνσώματων πνευματικῶν ὄντων, ποὺ δὲν εἶναι οὔτε ἄγγελοι, οὔτε δαίμονες καὶ τὰ ὁποῖα ἐνίοτε ἔρχονται σὲ ἐρωτικὴ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, γνωστὰ ὑπὸ τὰ ὀνόματα incubi καὶ succubi !
Ἀσφαλῶς, στὴν ἐποχή μας τὸ βιβλίο τοῦτο, πέραν τοῦ ἀναμφισβήτητου ἱστορικοῦ του ἐνδιαφέροντος, θὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς curiosité ~ ἢ μήπως ὄχι; Ὅπως κι ἂν ἔχει, ὁ ἀπολαυστικὸς τρόπος γραφῆς καὶ τὰ παράδοξα συμπεράσματα τὰ ὁποῖα ἐξάγει ὁ συγγραφέας τὸ καθιστοῦν
ἐξαιρετικὰ γοητευτικὸ καὶ ἑλκυστικό.