Σήμερα, διανύοντας το τέλος σχεδόν ακόμη και αυτής της Μετανεωτερικότητας, φαίνεται ότι –μέσα σε μια ολιστική προοπτική– επιστρέφουμε σε ιδεότυπους και σχήματα αρχαϊκά, με την κυριαρχία του θεάματος και της κοινωνικής εικόνας.

Αν, κατά τον Merleau-Ponty, η κοσμική Ζωγραφική οπτικοποιεί όψεις και διαστάσεις τού «Είναι», η Ορθόδοξη χριστιανική (συμβολική και αναγωγική) Εικονογραφία «αποκρυσταλλώνει» μέσα σε κάθε εικόνα μια ψηφίδα του Υπερβατικού.
Η στοχαστική επιλεκτικά προσοχή, μαζί με την εγρήγορση, φαίνεται ότι μπορεί να λειτουργήσει πολύ αποτελεσματικά στην ψυχική διάγνωση και μετέπειτα στη θεραπεία, δεδομένου ότι ενδυναμώνονται κυρίως η σκέ­ψη, η φαντασία, το αίσθημα τάξης και η διαπροσωπική επικοινωνία.
Η παρουσία της βυζαντινής εικόνας λειτουργεί ως ψυ­χο-πνευματικό ερέθισμα, γονιμοποιώντας όλες τις ψυχικές λειτουργίες του υποκειμένου - θεατή (προσοχή, αυ- τοστοχασμός, συνειδητοποίηση, φαντασία, δημιουργικότητα, μνήμη, αυτογνωσία, κάθαρση, καλλιέργεια κοινοτικού πνεύματος, αυτοεκτίμηση κ.τ.τ.).