Η νεωτερικότητα και ιδιαίτερα ο 20ός αι. παρήγαγαν διάφορα και συχνά αλληλοσυγκρουόμενα οράματα γενικής ευτυχίας και άλλες κοινωνικές ουτοπίες ή δυστοπίες, ενώ η ψηφιακή τεχνολογία δημιουργεί ήδη νέες φαντασιακές κοινωνίες. Εξαιτίας της υπέρμετρης ανάπτυξης του τεχνικού πολιτισμού, ο άνθρωπος όλο ένα και περισσότερο αλλοτριώνεται από τη φύση και τον εαυτό του. Η θεολογία, και μάλιστα ἡ ορθόδοξη, δεν πρέπει να αποσυρθεί από τον σύγχρονο πολιτισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του, να περιοριστεί σε ένα είδος μουσειακής παράδοσης ως απολιθωμένο μνημείο και κατάλοιπο του παρελθόντος. Η θεολογία οφείλει να συναντήσει και να συνομιλήσει δημιουργικά με την εποχή μας. Η πιστότητα στη βιβλική πατερική παράδοση σημαίνει κριτικό διάλογο, πρόσληψη και μεταμόρφωση του κόσμου.
Η εμπνευσμένη θεολογία είναι η ζωτική ανάσα που νοηματοδοτεί τη ζωή και τις σχέσεις των ανθρώπων. Χρειάζεται, όμως, να εξέλθει από την προνεωτερική ασφάλεια και την ομολογιακή εσωστρέφειά της για να διαλεχθεί γόνιμα με τον σύγχρονο πλουραλιστικό
κόσμο και πολιτισμό. Στις σελίδες του βιβλίου αυτού, με άξονα τη θεολογία της ετερότητας και του προσώπου αλλά και τις πρόσφατες περιπέτειες του μαθήματος των Θρησκευτικών, ιχνηλατούμε μία απόπειρα δημιουργικής σχέσης μεταξύ θεολογίας, πολιτισμού και εκπαίδευσης στον σύγχρονο κόσμο.