Τὸ παρὸν κείμενο φαίνεται νὰ εἶναι μία μελέτη γιὰ τὴν μὴ ἀναπαραστατική, ἀνακλαστική, πρόσληψη τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου καὶ τὴν τελετουργικὴ βίωσή της κατὰ τὴν ἀρχαιότητα, στὸ πλαίσιο τῆς ἀδιαχώριστης, ὀργανικῆς ὁλότητας ἀνθρώπου-Φύσης.

Τὸ παρὸν κείμενο εἶναι ὅλα ὅσα φαίνεται νὰ εἶναι, ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον αὐτά· εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο καὶ παράλληλα κάτι πέρα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ καὶ τὸν σύγχρονόν τους ὁρίζοντα: Εἶναι ἡ ἀφόρμηση τῆς διατύπωσης μιᾶς διερώτησης ὅσον ἀφορᾶ τὴν δυνατότητα διαφυγῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀδιέξοδο τῆς σχέσης του μὲ τὴν Φύση· ἡ Φύση ἀπειλεῖ πλέον σοβαρότατα τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἐπὶ αἰῶνες διέγραψε, καὶ ἀκόμη στὸ παρὸν διαγράφει, μία πορεία ὑπερτροφικῆς βούλησης κατίσχυσης καὶ ἐπιτέλεσης ἀκραίων πράξεων παρέμβασης ἐπὶ τῆς Φύσης, μία πορεία θεμελιωμένη στὴν ἀκόλουθη, μείζονα, πλάνη: στὴν ἀναπαραστατικὴ βεβαιότητα τοῦ ἀνθρώπου περὶ τοῦ πλήρους, ἀπόλυτου, διαχωρισμοῦ του ἀπὸ αὐτήν, βεβαιότητα ἡ ὁποία ὡς παρεπόμενο εἶχε τὴν αὐτο-θεοποίηση τῆς ἀξίας του, τῆς δύναμής του, τῶν δυνατοτήτων του καὶ τὴν υἱοθέτηση τοῦ μηδενιστικοῦ δόγματος «ὅλα μοῦ ἐπιτρέπονται».

Τὸ ἐρώτημα τὸ ὁποῖο θέτει στὸ Ἐπίμετρό του τὸ παρὸν κείμενο εἶναι κατὰ πόσον ἡ στοχαστική —μὲ παραδειγματικὸ ἐπίκεντρο τὸν Ἐμπεδοκλῆ— καὶ ἡ ποιητική —μὲ παραδειγματικὲς ἀναφορὲς τὸν Ὅμηρο, τὸν Ἡσίοδο, τὸν Εὐριπίδη καὶ τοὺς ὀρφικοὺς ὕμνους— δείξη τῆς ὀργανικῆς ὁλότητας ἀνθρώπου-Φύσης, θὰ μποροῦσε νὰ ἐκληφθεῖ ὡς μία ἀρχαϊκὴ ἁπλοϊκότητα ἢ ὡς μία διττὴ εὑρετικὴ ἀνάκτησης τῆς φυσικῆς ἱερότητας τῆς ζωῆς.