Στην `εξωτερικότητα` της Ε.Ε. εμφανίζεται η περίπτωση της δημιουργίας νέων ενδιάμεσων χώρων, των λεγόμενων γεωγραφικών ενώσεων οικονομικού κυρίως χαρακτήρα, για όλους εκείνους που δεν θα μπορούσαν ή δεν θα τους ήθελαν να φτάσουν στην καρδιά μιας ευρωπαϊκής Πολιτείας. Ο ενδιάμεσος χώρος των Δυτικών Βαλκανίων αναζητά τη σταδιακή ένταξή του στην `περίκλειστη` Πολιτεία της Ε.Ε. Όμως είναι ακόμα ζητούμενα τόσο το δημοκρατικό όσο και το εν γένει πολιτικό κεκτημένο στο εσωτερικό του, καθώς και το κοινοτικό κεκτημένο σε όλες του τις διαστάσεις. Οι νέοι αυτοί χώροι υβριδικής και μη μορφής `αφήνονται` να έχουν τον ρόλο της μεσαίας τάξης της εθνικής πολιτικής δομής, την οποία όλα τα κόμματα ενδιαφέρονται να ελέγχουν, προκειμένου να στηρίζουν την επιρροή τους. Τους προσφέρεται μεν το αίσθημα του `ανήκειν` σε μία ευρύτερη κοινότητα συμφερόντων και επιρροής, αλλά στην ουσία είναι κοινότητα εξάρτησης και διαπραγματεύσεων. Την ίδια ώρα η σημερινή ημιτελής Πολιτεία της Ε.Ε. γίνεται `φρούριο και φυλακή` για τους δρώντες εντός των τειχών της, για τα προνομιούχα οικονομικοπολιτικά στρώματα, τα κράτη και τους πολίτες τους. Στην αρχή του 21ου αιώνα συνεχίζεται `το κουβάλημα` της προοπτικής της εμβάθυνσης για τους ούτως ή άλλως `έγκλειστους` της κοινοτικής Πολιτείας (κράτη, λαούς, πολίτες), εξαιτίας κυρίως των εξωτερικών συνθηκών πέραν `των τειχών` της Ε.Ε., αλλά με τις ίδιες άνευρες δομές και τις εμφανώς χαρακτηριστικές επαμφοτερίζουσες βουλήσεις των μελών της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]