Ο αισθησιασμός του προσώπου που ερωτευόμαστε ξυπνά μέσα μας τη θεϊκή όψη της ομορφιάς του. Τα σώματα σμίγουν μέσα στην ορμή αυτού του ξυπνήματος. Μόνον τότε ο έρωτας είναι πλατωνικός. Όμως, σε ποιο μέρος της ύπαρξής μας η απογείωση της έλξης μας συναντά τη σαρκική μας επιθυμία; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα προϋποθέ­τει μια οντολογία του χωροχρόνου της έκστασης, την οποία βιώνει το ερωτευμένο βλέμμα. Παραδόξως, αυτή η οντολογία απουσιάζει από τη φιλοσοφία του Πλάτωνα. Πράγματι, στον Φαίδρο ο αισθησιασμός αποστασιοποιείται από το νόημα και το συναίσθημα της ομορφιάς. Η φαντασία εμφανίζει το συγκλονιστικό όραμα των τελετουργιών του κάλλους, αλλά η αλήθεια της παραμένει ορφανή.

Μέσα σε αυτή την ορφάνια, ο λόγος κινείται διπλά. Από τη μια πλευ­ρά, αμφισβητεί το κύρος της γραπτής του εκδοχής, όταν αυτή, συντη­ρώντας την επιφανειακή μας σχέση με τα όντα, απωθεί την ανάμνηση της μεταφυσικής τους αλήθειας. Από την άλλη πλευρά, ο λόγος δραμα­τοποιεί τη συνάντηση του αισθησιακού με το ιδεατό κάλλος του ερώ­μενου προσώπου. Ωστόσο ο ίδιος δε συλλαμβάνει τη σύσταση αυτής της συνάντησης, δηλαδή την ενσωμάτωση του νοήματος της ομορφιάς στην αντίστοιχη αισθητή μορφή. Το αδιέξοδο οφείλεται στην αμφιθυμία του Πλάτωνα απέναντι στη φαντασία. Από αυτή την άποψη, η υπέρβαση του αδιεξόδου επιτυγχάνεται πέρα από την πλατωνική –αλλά και πέρα από την ορθολογική– σκέψη: στον προνομιακό στοχαστικό χωροχρόνο, όπου η φαντασία οντολογείται.