Ἡ πα­ροῦσα δι­α­τριβὴ τοῦ Α. Ν. Κε­φαλ­λη­νοῦ –μέ­ρος εὐ­ρύ­τε­ρης δι­α­τρι­βῆς του– εἶ­ναι γραμ­μένη σὲ βατὴ κα­θα­ρεύ­ουσα γλῶσσα καὶ ἀ­πο­τε­λεῖ­ται ἀπὸ ὀ­κτὼ ἀ­ρι­θμη­μέ­νες ἐ­νό­τη­τες, πλὴν τῆς πρώ­της μὴ ἀ­ρι­θμη­μέ­νης ποὺ λο­γί­ζε­ται ὡς βρα­χὺς πρό­λο­γος ἢ εἰ­σα­γω­γικὸ ση­μεί­ωμα.

Ἡ δι­α­τριβὴ εἶ­ναι εὐ­σύ­νο­πτη, πε­ρι­ε­κτι­κώ­τατη, ἀ­κο­λου­θού­μενη ἀπὸ ση­μαν­τικὴ –ξένη καὶ ἑλ­λη­νικὴ– βι­βλι­ο­γρα­φία καὶ ἀ­να­φο­ρές. Ὁ ρυ­θμὸς τῆς γλώσ­σας εἶ­ναι ζω­η­ρός. Στὸ τέ­λος τοῦ κει­μέ­νου ση­μει­ώ­θη­καν λέ­ξεις του ποὺ σή­μερα ἔ­χουν πε­ρι­πέ­σει σχε­δὸν σὲ ἀ­χρη­στία ἢ ποὺ χρη­σι­μο­ποι­οῦν­ται σπα­νίως, ὅ­πως «ἐ­πή­γα­γεν», «ἐ­πη­νε­χθεί­σαν», «ἄ­σμε­νος» κ.λπ., οἱ ὁ­ποῖες ἑρ­μη­νεύ­ον­ται.

Στὴν πα­ροῦσα με­λέτη ὁ συγ­γρα­φέας ἀ­πο­δει­κνύει μὲ θε­με­λι­ω­μένα στοι­χεῖα ἀ­τράν­ταχτα, ὅτι τὸ Θε­α­τρικὸ Δρᾶμα εἰ­σή­χθη στὴν Ἰν­δικὴ ἀπὸ τὸ καλ­λι­τε­χνικὸ ἐ­πι­τε­λεῖο τοῦ Μ. Ἀ­λε­ξάν­δρου, καὶ μά­λι­στα ἀπὸ τὶς Ἑλ­λη­νί­δες Ἐ­ταῖ­ρες, διὰ τῆς Νέας Κω­μω­δίας.

Τὴν θρι­αμ­βευ­τικὴ πο­ρεία τοῦ Ἀ­λε­ξάν­δρου ἀ­κο­λού­θη­σαν πλῆ­θος ἐμ­πό­ρων, ἰ­α­τρῶν, μου­σι­κῶν, σο­φῶν, ἱ­στο­ρι­κῶν, φι­λο­σό­φων, παν­τὸς εἴ­δους καλ­λι­τε­χνῶν, ἐ­πι­στη­μό­νων, ἔτσι ποὺ καὶ ὁ «πο­λὺς Humboldt» κα­θὼς τὸν λέει ὁ Κε­φαλ­λη­νός, ἀ­πο­κά­λεσε τὴν ἐκστρα­τεία αὐτὴ «Ἐ­πι­στη­μο­νικὴ Ἀ­πο­στολή». Μετὰ ἀπὸ κάθε νίκη τοῦ στρα­τοῦ ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν γι­ορ­τές, ἀ­γῶ­νες καὶ θε­ά­ματα. Σα­φῶς δὲ θε­α­τρι­κὲς πα­ρα­στά­σεις κα­θὼς καὶ ὁ Πλού­ταρ­χος μαρ­τυ­ρεῖ καὶ ποὺ ἀ­να­φέ­ρει ὁ Κε­φαλ­λη­νὸς στὴν 4η ἐ­νό­τητα τῆς με­λέ­της του: «Ὅ­ταν ἔ­φτασε (ὁ Ἀ­λέ­ξαν­δρος) στὰ Ἐκ­βά­τανα τῆς Μη­δίας καὶ τα­κτο­ποί­ησε τὶς ἐ­πεί­γου­σες ὑ­πο­θέ­σεις, πάλι δι­ορ­γά­νωσε θε­α­τρι­κὲς πα­ρα­στά­σεις καὶ πα­νη­γύ­ρεις γι­ατί εἶ­χαν φτά­σει ἐ­κεῖ ἀπὸ τὴν Ἑλ­λάδα τρεῖς χι­λι­ά­δες καλ­λι­τέ­χνες».