Στην παρούσα μονογραφία διαπιστώνεται πως στη θεωρία της εφαρμοσμένης ηθικής στον χώρο των επιχειρήσεων υπάρχει η δυνατότητα να αναφερθούμε είτε σε μια επιχειρηματική ηθική είτε σε μια ηθική εν γένει του επιχειρείν. Η φιλοσοφία, και πιο συγκεκριμένα η ηθική θεώρησή της, κρίνονται, υπό αυτό το μεθοδολογικό πρίσμα, ως δυνητικοί αρωγοί της διοικητικής επιστήμης και των θεωριών που αφορούν επιμέρους φαινόμενα, όπως τη λήψη αποφάσεων, την επίλυση συγκρούσεων, τη διαφήμιση, την κοινωνική και πολιτική επικοινωνία, κ.ά. Ένα επίμονο, ωστόσο, πρόβλημα παρεισδύει επιτακτικά στις προϋποθέσεις της πρακτικής αυτής ηθικής: δεν αρκεί απλώς η κατάφαση πως μια επιχείρηση «θα πρέπει» να επιλύει τα ηθικά διλήμματά της, αλλά οφείλει μάλλον να γνωρίζει και το πώς. Υποκύπτοντας στον πειρασμό ενός ρήγματος ανάμεσα στον ειδότα και στον μη ειδότα και κατανικώντας πολλές από τις σύγχρονες αντιλήψεις περί μιας «πεφωτισμένης» ηγεσίας των μάνατζερ, στην παρούσα μελέτη προτείνεται μια σύνδεση μεταξύ πράττειν και υποκειμένου, με τη διαμεσούργηση της αρετής, ως ορισμένης πρακτικής και ηθικής ικανότητας, η οποία παρουσιάζεται ως πιο λειτουργική, χωρίς τις εμφάσεις στα μεσσιανικά χαρίσματα μιας ενικής ανθρώπινης φύσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και η ίδια η επιχειρηματική ηθική εντάσσεται, κυριολεκτικά ad valorem, στο συνολικό σώμα μιας ηθικής θεώρησης για τον ανθρώπινο βίο.