Αν "η ιστορία διδάσκει αλλ’ οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από αυτήν", η τέχνη του λόγου, όταν εξερευνά το βάθος της ανθρώπινης ψυχής και κοινωνίας μετατρέπει τη χρονικότητα σε "καιρόν", αντικαθιστά την απόγνωση με την επίγνωση, την αδράνεια ή βεβαιότητα με την εγρήγορση.
Αυτό υποστηρίζει το βιβλίο που εμβαθύνει στο έργο του Albert Camus, του στοχαστή του οποίου πηγή έμπνευσης υπήρξαν το ελληνικό φως, τα πρόσωπα των ελληνικών μύθων και η πίστη στην αγωνιστικότητα, δεξαμενή της μετάβασης από τη βίωση του παραλόγου της ανθρώπινης ζωής στη συλλογική εξέγερση για την υπέρβασή του.
Το "αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε" του έλληνα ποιητή θα το συμπλήρωνε ένας πρόσφατα ειπωμένος προτρεπτικός λόγος γάλλου λογοτέχνη: "μη βογγάς πάνω στην πληγή σου, θέσε πάνω της το γιατρικό". Αυτό θα ήταν σύνοψη-παραλλαγή της προτροπής του Α. Camus για τη μετάβαση από την αναγκαιότητα οποιουδήποτε ανυπόφορου παραλογισμού στην ελευθερία της ενσυνείδητης αντιμετώπισής του.