Είναι σαφές ότι εισήλθαμε με σχεδόν βίαιο τρόπο σε μια ολότελα καινούρια εποχή, η οποία ελάχιστη ή και καθόλου σχέση θα έχει με ό,τι έως σήμερα γνωρίσαμε ως ζώσα καθημερινότητα. Η διαπίστωση αυτή είναι κάτι που ουσιαστικά επαληθεύει παλαιότερες προβλέψεις ειδικών, αλλά και υπερφυσικές προγνώσεις ανθρώπων με χαρίσματα, ενώ ταυτόχρονα συμπίπτει με το χρονολογικό τέλος μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, πλούσιας σε γεγονότα, σηματοδοτώντας την έναρξη ενός νέου ιστορικού κύκλου.

Οδεύουμε, άραγε, στην εποχή “μετά τον άνθρωπο”, όπως πιστεύουν -και φοβούνται- πολλοί στοχαστές; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι θετική, για όποιον τουλάχιστον διαβάζει “πίσω από τις λέξεις” και διακρίνει ήδη την τάση ξεπεράσματος του ανθρώπου ως κοινωνική οντότητα και την ανάδυση μιας ολοκαίνουριας συλλογικής οντότητας.

Η δυναμική των πραγμάτων είναι τέτοια, που οι απαντήσεις δεν θα αργήσουν να δοθούν “εν τοις πράγμασι”, και πάντως με τρόπο δραματικό. Τελικά, είναι αναπόφευκτη η προδιαγραφείσα αυτή μοίρα ή μήπως ένα ξαφνικό τέλος “αυτού του κόσμου”, μέσα από μία κατάρρευση της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, θα ματαιώσει τους εκκολαπτόμενους σχεδιασμούς; Ο χρόνος θα δείξει. Έως τότε, έχουμε δύο κατά βάση επιλογές: είτε να δούμε τον αναδυόμενο κόσμο μέσα από το πρίσμα της απόγνωσης που δημιουργεί η “απώλεια της αθωότητάς” μας, είτε να τον εξετάσουμε με συναρπαστική διάθεση ως ένα άνευ προηγουμένου ανεπανάληπτο γεγονός.

Το μέλλον δεν έρχεται. Το μέλλον είναι εδώ.