Τα κτίρια νοηματοδοτούνται από το γενικότερο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο, στο οποίο εντάσσονται και το οποίο μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου. Έτσι, η αρχιτεκτονική και το συνταγματικό δίκαιο συνδέονται μεταξύ τους και, μάλιστα, περισσότερο στενά απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Εξάλλου, η αρχιτεκτονική σκέψη έχει πολιτική διάσταση, με την έννοια ότι αποτυπώνει ένα σύνολο αξιών και την κατάσταση που επικρατεί κατά την πολιτειακή και ιστορική στιγμή της έκφρασής της.

Το βιβλίο αυτό επιτρέπει στον αναγνώστη να αντιληφθεί την πολιτειακή διάσταση της αρχιτεκτονικής, κατανοώντας πώς η μορφή, κατασκευή και ιστορία των κτιρίων αντανακλούν τη συνταγματική πραγματικότητα. Πραγματεύεται θέματα, όπως τα αντιθετικά χαρακτηριστικά των κτιρίων στις δημοκρατίες και τις δικτατορίες, τη σχέση των κτιρίων με τις ατομικές ελευθερίες, τη διατήρηση της πολιτειακής μνήμης και τη χωροταξική διαμόρφωση των «ναών» της δημοκρατίας, δηλαδή των Κοινοβουλίων.

Μέσα από τις σελίδες «παρελαύνουν» ο Ιππόδαμος της αρχαίας Μιλήτου, η Σχολή του Bauhaus και η κοινή της πορεία με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τα πρωτοποριακά σχολεία της δεκαετίας του 1930, τα νοσοκομεία του Μεσοπολέμου, τα «Ξενία» του Άρη Κωνσταντινίδη σε αντιδιαστολή με τα ξενοδοχειακά μεγαθήρια της δικτατορίας, το «Πανοπτικό» του Jeremy Bentham και η υλοποίησή του στις φυλακές Presidio Mοdelo στην Κούβα, κάποια λιγότερο γνωστά Κοινοβούλια (όπως το σκωτσέζικο και το κυκλικό της Βόννης της δεκαετίας του 1990) και πολλά άλλα παραδείγματα που φανερώνουν τη συνεχώς μεταβαλλόμενη πολιτειακή ταυτότητα της αρχιτεκτονικής.