Μαγεύτηκα επειδή μέσα από απλές λέξεις και φράσεις ξεπηδούσαν εικόνες πολύχρωμες, ανέβλυζαν συναισθήματα, ξετυλιγόταν το κουβάρι της ζωής ενός παιδιού που ήρθε στον κόσμο έχοντας «διαφορετικό» αίμα, γι’ αυτό και χρειάστηκε νωρίς να αρχίσει τακτικές επισκέψεις στην πόλη για να παίρνει αίμα άλλων...

Η αγάπη πάει χέρι-χέρι με την αλήθεια και τη σοφία, αφήνει στον άλλο ελευθερία, δεν βαραίνει με αισθήματα ντροπής, σέβεται τη ζωή και τη βοηθάει με διάκριση ν΄ανθίσει… Έτσι ανατράφηκε στην αγροτική του οικογένεια ο Ορέστης. Ίδια στάση κι οι νοσοκόμες που έλεγαν συνέχεια «μπράβο»... Κι έτσι το παιδί μεγάλωσε, τα χώματα μετασχηματίστηκαν σε χρώματα κι εκείνα σ΄επαγγελματική καταξίωση...

Τι να πω;  Ένιωθα συγκίνηση σε κάθε φράση...Στο τέλος ένιωθα θαυμασμό για τον λογοτέχνη που χάρισε στον σύλλογο Καρδίτσας τέτοιο αριστούργημα... Είχα την περιέργεια να μάθω αν έχει κι ο ίδιος Μεσογειακή Αναιμία...Ο θαυμασμός μου μεγάλωσε όταν έμαθα ότι δεν έχει κι ότι εμπνεύστηκε αυτή την τόσο αληθινή ιστορία μετά από όσα του εξιστόρησε φίλος του για τη δική του ζωή!...

Με σεβασμό στις οικογένειες των πασχόντων και αγάπη στους ίδιους και με ευγνωμοσύνη στον σύλλογο Καρδίτσας και όλους τους Συλλόγους πασχόντων για το αξιοθαύμαστο έργο τους

Ιατρός Ελένη Χασαποπούλου-Ματάμη