Το αφήγημα της Μαριάννας Κουμαριανού επαναφέρει τις μνήμες μιας ζωής που έσφυζε στα Μικρασιατικά παράλια, με αφορμή τη συμπλήρωση των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τσεσμέ, Έφεσος, Αϊβαλί, Κορδελιό, το κοσμοπολίτικο Αϊδίνι και φυσικά το «Παρίσι του Λεβάντε», η Σμύρνη, με την Μπέλλα Βίστα, την Πούντα, τον Φραγκομαχαλά και όλες τις κοινότητες των εθνών, τις πολυάνθρωπες συνοικίες, τις άπειρες συντεχνίες, τα ιδρύματα, τα σχολεία, τα τυπογραφεία, τους εμπορικούς οίκους, το ανθρωπομελίσσι που συμβίωνε στην εύφορη γη της Ιωνίας.

Η αναπόληση γίνεται μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Το κορίτσι της ιστορίας που έφυγε από το Aϊδίνι και εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη έως την καταστροφή της είναι η σπουδαία πεζογράφος Διδώ Σωτηρίου. Η Διδώ Σωτηρίου (1909-2004) έζησε μέσα στη θύελλα κι αργότερα έγραψε για όσα βίωσε, για το πόσο «θηρίο είν’ ο άνθρωπος», για τους Νεκρούς και για τα Ματωμένα Χώματα, με «μοναδική έγνοια να συμβάλλω στην ανάπλαση ενός κόσμου που χάθηκε για πάντα∙ να μην ξεχνούν οι παλιοί∙ να βγάλουν σωστή κρίση οι νέοι», όπως γράφει η ίδια στον πρόλογο της πρώτης έκδοσης του μυθιστορήματός της «Ματωμένα χώματα»,(1962). Η Μαριάννα Κουμαριανού, με γλώσσα που είναι κοντά στο αίσθημα και στον τρόπο ζωής των Μικρασιατών, αναδιηγείται τη ζωή της Διδώς Σωτηρίου στο Αϊδίνι και κυρίως στη Σμύρνη, φέρνοντας κοντά μνήμες, στιγμές και γεγονότα ενός κόσμου που χάθηκε αλλά άφησε μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά.