Η ιστορία αυτή αναφέρεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα και τα πρόσωπα είναι υπαρκτά.
Υπάρχει βέβαια μία μικρή παραλλαγή των ονομάτων και των τοπωνυμιών αλλά οι γνωρίζοντες δεν θα δυσκολευτούν στην αντιστοίχιση.
Επίσης, είναι μια ανθρώπινη ιστορία που έχει πάθος, απογοήτευση, ενοχές, τραγικότητα, ελπίδα.
Η σύνθλιψη παντός είδους δικαιώματος στην ελευθερία, στη ζωή, ακόμη και στον έρωτα την περίοδο της Κατοχής, αλλά περισσότερο στην περίοδο του Εμφυλίου πολέμου, αποτελεί μια πραγματικότητα τραγική για την ηρωίδα, αφού κι αυτός ο έρωτας, ακόμα κι αν γεννιόταν, θα έπεφτε θύμα της αδυσώπητης και σκληρής πραγματικότητας.
Τις εμπειρίες της η Βάνα, έτσι λέγεται η ηρωίδα, τις μετέτρεπε συχνά σε λόγο, τις ένιωθε, τις ζούσε, ήταν ζωντανές μέσα της, μέχρι την τελευταία στιγμή, τις συζήταγε με τις ξαδέλφες της και τις κουμπάρες της στο αχνό φως του μικρού δωματίου, δίπλα στο τζάκι. Εκεί μοιράστηκε αυτά τα θραύσματα μνήμης και με το ν μικρό γιο της, που όλο ρώταγε να μάθει, όλο είχε απορίες.
Οι απόντες όπως λένε δεν γράφουν ιστορία. Η Βάνα ήταν παρούσα. Παρούσα, όταν την χρειάστηκε η Πατρίδα κατά τη γερμανική κατοχή, στον Γοργοπόταμο, στην Παύλιανη κι αλλού. Παρούσα κυρίως, όταν τη χρειάστηκε η οικογένεια κατά την περίοδο των φυλακίσεων και των εκτοπίσεων. Η μάνα, ο αδελφός, ο πατέρας, η τοπική κοινωνία. Παρούσα, όταν θυσίασε την προσωπική της ζωή για το καλό των άλλων.