Το Bauhaus είναι το κίνημα που για πρώτη φορά συνέδεσε την τεχνολογία με την τέχνη με απώτερο σκοπό όχι πλέον την ωραιοποίηση, αλλά την καθαρότητα και τη λειτουργικότητα, ενώ συνεχίζει και σήμερα να επιδρά καταλυτικά στο σύγχρονο design, στον σχεδιασμό γραμματοσειρών, αφισών, εταιρικής ταυτότητας και άλλων εφαρμογών. Eνδεικτική της φιλοσοφίας της καθαρότητας που υιοθέτησε το Bauhaus είναι η ρήση του Paul Klee «Η Φύση έχει την πολυτέλεια να είναι υπερβολική. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι λιτός μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια».

Θα ήταν ατόπημα αν αναφερόταν κανείς στις σχεδιαστικές καινοτομίες του Bauhaus, την ώθηση που προσέφερε στην επιστήμη της Οπτικής επικοινωνίας, και άφηνε εκτός ιστορικού πλαισίου την ολοκληρωμένη εικόνα του κινήματος που, πέρα από σχεδιαστικό, ήταν πρωτίστως κοινωνικό. Μέσα στο νοσηρό κλίμα της εποχής, ευτύχησε να ευδοκιμήσει η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, καρπός της οποίας υπήρξε το Bauhaus. Πολλές οι αντιθέσεις και τα προβλήματα δυσεπίλυτα, οι αντιδράσεις, οι βιαιότητες των επίσημων αρχών της Βαϊμάρης -προ Δημοκρατίας-, πολιτικές και ιδεολογικές, οι επιθέσεις του τύπου είναι μέρος πεδίου στο οποίο εκαλείτο να πορευτεί το κίνημα του Bauhaus. Τη στρεβλή εικόνα συμπληρώνουν οι αντιπαλότητες και μέσα στο ίδιο το κίνημα· ατομικότητα ή τυποποίηση, παραγωγικότητα ή ελεύθερος σχεδιασμός, ήταν από τα διλήμματα που απασχόλησαν τους εμπνευστές του κινήματος που πολλές φορές πυροδοτούσαν τη συνοχή του.

Οι ιδέες και ο διεθνιστικός χαρακτήρας του κινήματος ανέβαζε τον πυρετό στους φανατικούς οπαδούς του παγγερμανισμού που μηχανεύονταν μεθόδους αποκαθήλωσής του. Το Bauhaus αποπειράθηκε ένα ακόμη ουτοπικό πείραμα ανάλογο με εκείνο της Ρώσικης πρωτοπορίας, και μάλιστα σε μία εποχή που, και πολιτικά, η Ρώσικη επανάσταση τροφοδοτούσε με ελπίδες τον λαό για έναν καινούργιο κόσμο απόμακρο από τα δεινά του καπιταλισμού, όπου η τέχνη θα αγκαλιάζει τον άνθρωπο στην κοινή πορεία προς κατάκτηση του εφικτού.