Πολύ πριν το ακούσιο “Στάσου λίγο” (ή πολύ;) που επέβαλε στη ζωή μας η πανδημία Covid-19, απασχόλησε τη σκέψη μου η ιδέα του εκούσιου “Στάσου λίγο”. Η συνειδητοποιημένη παύση από το αέναο –ενίοτε μηχανικό– τρέξιμο της καθημερινότητας.

Η στιγμή που επιβραδύνεις το βήμα σου, πιάνεις τα γόνατά σου και λαχανιασμένος νιώθεις την πίεση του αίματος στα αυτιά και στα μηνίγγια σου, τον θώρακά σου να ανεβοκατεβαίνει, την καρδιά σου να σφυροκοπάει και κάθε κύτταρό σου ζωντανό.

Η στιγμή που μπορείς να ζυγίσεις απώλειες, κερδισμένα, δυνάμεις και αποθέματα. Να αντιληφθείς το πίσω σου, το μπροστά σου και το εδώ σου. Το πριν σου που έγινε το τώρα σου και το οποίο με τη σειρά του θα γίνει το μετά σου.

Και όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτή είναι η στιγμή που προχωράς μπροστά. Απλά και μόνο επειδή στάθηκες λίγο…