Πολλοί δεν θα ενδιαφερθούν γι` αυτό το βιβλίο λόγω της εκκωφαντικής εξειδίκευσης που χαρακτηρίζει την εποχή μας (και όλα αυτά πέρα από το περίπου σαφώς ορισμένο σύμπαν των «Καλών Τεχνών»): οι ειδικοί της φωτογραφίας διαβάζουν μόνο βιβλία για τη φωτογραφία, οι ειδικοί των κόμικς για τα κόμικς... Οι φωτογράφοι έχουν τη δική τους (πολυμελή) κοινότητα με τους δικούς τους θεωρητικούς, επιμελητές, περιοδικά και φεστιβάλ. Το ίδιο και τα κόμικς, η γραφιστική, τα βιντεοπαιχνίδια ή η ροκ μουσική. Σταδιακά συμβαίνει το ίδιο και για τις διάφορες υποκατηγορίες των εικαστικών τεχνών: αναπαραστατική ζωγραφική, video art, περφόρμανς (ολοένα και πιο συχνά αποκαλούμενες επιτελεστικές τέχνες). Διαδοχικά η κάθε περιοχή θωρακίζει τα όριά (;) της και ιδρύει τις ακαδημαϊκές της βάσεις. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τις συναντήσεις με τις άλλες περιοχές. Για τις προθέσεις και την παράλληλη εξειδίκευση των Genderstudies, φεμινιστικά ή ΛΟΑΤ έχουν κατά καιρούς γίνει πολλές αναλύσεις. Η εκπαιδευτική διαδικασία αναπαράγει την εξειδίκευση και
την γκετοποίηση. Το Δάσος κι όχι το Δέντρο, λοιπόν, σε μια εποχή που ευνοεί το δεύτερο. Υπάρχουν ασφαλώς δεκάδες βιβλία για τη Φωτογραφία, τα Κόμικς, τα Γκραφίτι, ή την Αρχιτεκτονική. Τις περισσότερες φορές κάνουν το λάθος της εξειδίκευσης: πιστεύουν ότι το καθένα είναι ένας ξεχωριστός, αυτόνομος κόσμος. Ίσως, από κάποια άποψη, πολλά από αυτά υπήρξαν για μεγάλο διάστημα της πορείας τους τόσο αυτόνομο είδος όσο και απομονωμένα από τα άλλα είδη. Σήμερα όμως μοιάζει ανόητο να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο, αφού όλα τα παραπάνω παρελαύνουν τακτικά σε γκαλερί, μουσεία ή περιοδικά εικαστικών. (Θανάσης Μουτσόπουλος, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)