«Παγκόσμια Θρησκεία», «Παγκόσμια Φιλοσοφία», «Παγκόσμια Επιστήμη». Τρία «Αγια Δισκοπότηρα» ή μήπως τελικά ένα; Θα μπορούσαν αυτές οι έννοιες να συνδέονται; Αν μια και μοναδική φιλοσοφική σκέψη μπορούσε να δώσει μια ολοκληρωμένη, διαχρονική περιγραφή του κόσμου και του ανθρώπου, τότε αυτό αυτομάτως θα την καθιστούσε και πίστη με την θρησκευτική έννοια του όρου. Αναλόγως το ίδιο θα ίσχυε και για έναν επιστημονικό κλάδο. Και αν κάποιο θρησκευτικό σύστημα επικάλυπτε, αν όχι ανέτρεπε, όλη την υπάρχουσα θεώρηση του σύμπαντος έτσι όπως εκείνη έχει έως τώρα αναπτυχθεί μέσω των επιστημονικών μας μεθόδων και ερευνών και αν μάλιστα υποκαθιστούσε αυτές με άλλες, τότε δεν θα μετουσιωνόταν χάρη στα παραπάνω στοιχεία σε μια απόλυτη Υπερεπιστήμη; Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το μυστηριώδες αυτό ρεύμα θα συνιστούσε την τόσο αναγκαία «χείρα φιλίας», ανάμεσα σε δύο προαιώνιους εχθρούς: τη λογική και την πίστη, την επιστήμη και τη θρησκεία, τον ανατολικό και τον δυτικό πολιτισμό. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία πρώτη προσπάθεια σύνθεσης μιας τέτοιας κοσμοθεώρησης. Μια ανατρεπτική έρευνα με τολμηρές αναδρομές στο παρελθόν της ανθρώπινης «σοφίας» και συγκλονιστικές προβλέψεις για το μέλλον της.