Να, λοιπόν, που η Nadine Monfils μας εισάγει στον επίφοβο συνάμα και χαριτωμένο κόσμο των μεταμορφώσεων. Αλλ’ αυτή η αθωότητα δεν είναι παρά επιφατική. Οι χαρακτήρες της Nadine Monfils εφαρμόζουν με σοφία κάθε επίκαιρη διαστροφή. Κάποιες σελίδες είναι επάξιες μιας κόμισσας ντε Σεγκίρ που θα είχε διαβάσει πολλές φορές την Ιστορία της Ο...

Jean Chalon, Le Figaro

Η Nadine Monfils αρέσκεται στις αντιθέσεις, στα μαύρα ρούχα με τις δαντέλες, στα ιριδίζοντα κοσμήματα, στ’ ακατανίκητα αρώματα και στις γάτες... Τα χρώματά της μετεωρίζονται ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, τη στιγμή ακριβώς εκείνη που σχηματίζεται το όνειρο.

Αγαπά τη ζωή και τους ανθρώπους. Όπως κάθε καλλιτέχνης, αισθάνεται ταυτόχρονα μοναχική και αλληλέγγυα. Για να στηρίξει την άρνησή της απέναντι στην εξωτερική εμφάνιση, λέει: «Η ομορφιά είναι εσωτερική, πολύ ωραίες γυναίκες μπορεί και να μην έχουν κάτι να πουν. Είναι κάποτε νεκρές κούκλες με βλέμμα άδειο».

Alain Antoine, La Derniere Heure

Η Nadine Monfils έχει εκλεπτύνει την τέχνη της να περιγράφει το φρικαλέο. Οι ιστορίες με τις μάγισσες και τις κατάρες, με όλη την πρόδηλη παραδοξότητά τους, τοποθετημένες σ’ έναν εξωπραγματικό κόσμο, γεννούν βαθιά δυσφορία. Θαρρείς και έχει κατορθώσει με την παρέμβασή της να κάνει και πάλι ν’ αναδυθεί κάτι που, πολύ βαθιά θαμμένο μέσα μας, εξακολουθεί να προκαλεί τη γέννηση αρχέγονων φόβων.

Pierre Maury, Le Soir

Αφηγείται με λεπτότητα πράγματα τρομακτικά. Παίζει με το εγχειρίδιο όπως νανουρίζει την κούκλα της. Όλα είναι ευγενικά στην αρχή και αποτρόπαια στη συνέχεια. Όσο για το κείμενό της, έχει το προσόν να μην κρύβεται πίσω από μια βελουδένια ματιά· αφού μάλιστα τα μάτια είναι ατσαλένια.

Μια παραδοξότητα όπου η αθωότητα ακραγγίζει την αναισχυντία, όπου τα άνθη μπορούν να είναι δηλητηριώδη, όπου η απόλαυση διανθίζεται με αναλγησία.

Sebastien De Raet, Le Peuple

Μικρές, πικάντικες, ευχάριστες κι άλλοτε δυσάρεστες ιστορίες κλειδαρότρυπας διανθίζουν το βιβλίο της Ναντίν Μονφίς «Παραμύθια για μικρά διεστραμμένα κορίτσια».