Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1792 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γυιός του εύπορου Φαναριώτη και ηγεμόνα της
Μολδοβλαχίας Κωνσταντίνου Υψηλάντη και της Ελισάβετ Βακαρέσκου.
Η οικογένεια Υψηλάντη είλκε την καταγωγή της από την Τραπεζούντα
της εποχής των Κομνηνών. Το 1810 ο Αλέξανδρος κατετάγη στο σώμα των εφίππων σωματοφυλάκων του τσάρου Αλεξάνδρου του Πρώτου με τον βαθμό του ανθυπίλαρχου. Διακρίθηκε με τον ρωσικό στρατό στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα. Στη μάχη της Δρέσδης, έχασε το δεξί του χέρι, ενώ ήταν 21 ετών. Συμμετείχε ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας του τσάρου στο Συνέδριο της Βιέννης, το 1814–1815, με τον βαθμό του υποστρατήγου. Ο Υψηλάντης φυλακίστηκε από τους Αυστριακούς και ελευθερώθηκε, μετά από έξι χρόνια με κλονισμένη υγεία, και με τη μεσολάβηση του Τσάρου, στις 24 Νοεμβρίου του 1827. Πέθανε δυο μήνες μετά στις 31 Ιανουαρίου του 1828. Η μεγάλη του επιθυμία, την οποία πραγματοποίησε ο Γεώργιος Λασσάνης, ήταν η καρδιά του να σταλεί στην Ελλάδα. Σήμερα βρίσκεται στο Αμαλιείο Ορφανοτροφείο στην Αθήνα. Τα οστά του μεταφέρθηκαν τον Αύγουστο του 1964 –136 χρόνια μετά τον θάνατο του– στην εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών στο Πεδίον του Άρεως. Αιτία του θανάτου του ήταν η μυοτονική δυστροφία.