«Γνώση τη λεν κι αυτή! Ποιος θα τολμήσει / το πράγμα να το πει με το όνομά του; Οι λίγοι που γνώρισαν κάτι τι απ’ αυτά, / που ήταν μωροί και την καρδιά τους δε φίμωσαν, / μα σκέψη κι αίσθημα στον όχλο φανέρωσαν, /πέθαναν πάντα στο σταυρό και στη φωτιά», λέει ο Φάουστ του Γκαίτε.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Χριστός. Γνήσιος επαναστάτης που θυσιάστηκε στον αγώνα των φτωχών ενάντια στην εξουσία των πολιτικά και οικονομικά κυρίαρχων.

Αυτόν τον δρόμο και αυτό το όραμα ενός καλύτερου κόσμου στην πράξη και όχι στο επέκεινα πρεσβεύει και ο Μαρξισμός, ο οποίος το τεκμηρίωσε επιστημονικά στη βάση των αντιθέσεων της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων.

Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει μια μηχανιστική, ντετερμινιστή ριζοσπαστική αλλαγή δίχως την παρέμβαση του υποκειμενικού παράγοντα.

Και η επαναστατική συνείδηση αυτού του παράγοντα, πέρα από το Είναι του, καθορίζεται σε διαλεκτική σχέση με αυτό, σε μεγάλο βαθμό και από την πίστη και την οντολογική ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Αυτήν την πίστη μπορεί να εμφυσήσει ο πρώιμος επαναστατικός χριστιανισμός. Όμως, στην πορεία του εκτράπηκε από αυτό το επαναστατικό του όραμα και οι επίσημοι φορείς του, όπως άλλωστε και τα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα, μετατράπηκαν σε ιεραρχικούς, γραφειοκρατικούς μηχανισμούς στήριξης των κρατικών εξουσιών.

Είναι μέσα από τα συντρίμμια αυτής της παράλληλης αρνητικής, από ένα σημείο και μετά, πορείας που χριστιανοί και κομμουνιστές καλούνται να αναζητήσουν και να εφαρμόσουν το κοινό, αρχικό επαναστατικό τους όραμα.