Στη συνείδηση του καθενός υπάρχει μια διαφορετική ιδέα του κόσμου. Ο θάνατος και κάθε παρόμοια εμπειρία είναι σαν τη διάλυση του κόσμου - η νύχτα της κοσμικής συνείδησης. Όταν αυτή τερματίζεται, ο καθένας ξυπνάει στη δική του νοητική δημιουργία, η οποία είναι η υλοποίηση των ιδεών, των αντιλήψεων και των ψευδαισθήσεών του. Όπως το κοσμικό ον δημιουργεί το σύμπαν μετά τη διάλυση του κόσμου, έτσι και το άτομο δημιουργεί τον δικό του κόσμο μετά τον θάνατό του.

Το ότι θα έπρεπε να μου θέσεις αυτές τις ερωτήσεις ορίζεται από τη νιγιατί και το ότι θα πρέπει να ενεργήσεις σύμφωνα με τη διδασκαλία μου το ορίζει επίσης η νιγιατί. Αν λέει κανείς, «Θα με θρέψει το θείο», και παραμένει αδρανής, κι αυτό είναι έργο της νιγιατί. Τη νιγιατί αυτή δεν μπορούν να την παραμερίσουν ακόμα και θεοί όπως ο Ρούντρα (Σίβα), αλλά οι σοφοί δεν πρέπει εξαιτίας της να εγκαταλείπουν την αυτοπροσπάθεια, διότι η νιγιατί λειτουργεί μόνον ως αυτοπροσπάθεια και μέσω της αυτοπροσπάθειας. Η νιγιατί αυτή έχει δύο απόψεις, την ανθρώπινη και την υπεράνθρωπη την πρώτη τη βλέπουμε όταν η αυτοπροσπάθεια αποφέρει καρπούς και τη δεύτερη όταν δεν αποφέρει. Αν παραμένει κανείς αδρανής, και στηρίζεται στη νιγιατί ώστε αυτή να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του, σύντομα ανακαλύπτει ότι η ζωή του φεύγει γιατί η ζωή είναι δράση.

Κύριε, βλέπετε με τον νοητικό οφθαλμό σας αυτό το σύμπαν όπως το δημιούργησαν αυτοί οι άγιοι. Εμείς βλέπουμε με τα υλικά μας μάτια τέτοιου μόνο είδους αντικείμενα όπως αυτά που δημιουργήσαμε με τον νου μας, τίποτε άλλο. Τα αντικείμενα αυτά που δημιούργησε ο νους είναι ακατάλυτα. Διαλύονται μόνο εκείνα τα αντικείμενα που έχουν συνενωθεί με υλικές ουσίες. Ένας άνθρωπος δημιουργείται από αυτό που είναι σταθεροποιημένο στον νου του ως η αλήθεια της ύπαρξής του: αυτό είναι αυτός, τίποτε άλλο.