Λίγες χρονολογίες στη νεότερη ελληνική ιστορία σηµαδεύουν µια τόσο ξεκάθαρη και βαθιά τοµή όσο το 1974.  Η «Ελλάδα της Μεταπολίτευσης» µεταµορφώθηκε µε πολύ γοργό ρυθµό. Γνώρισε µεγάλες κοινωνικές και πολιτισµικές αλλαγές, δέθηκε στενότερα µε τον έξω κόσµο, βρέθηκε αντιµέτωπη µε πρωτόγνωρες προκλήσεις, έχασε παλιές βεβαιότητες, αναζητεί καινούργιες σταθερές, προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά της. Το βιβλίο εξετάζει το πώς συνοµίλησε η ελληνική πεζογραφία µε αυτή τη νέα πραγµατικότητα, πώς είδε τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, πώς επαναδιαπραγµατεύθηκε το ιστορικό παρελθόν, ποια ερωτήµατα έθεσε για το υπαρξιακό καθεστώς και τη συνείδηση σύγχρονων ανθρώπων (ιδίως σύγχρονων Ελλήνων), ποιες καινούργιες δυνατότητες ανακάλυψε και πώς τις αξιοποίησε. Η εικόνα που προκύπτει είναι σύνθετη και ανατρέπει αρκετές καθιερωµένες θεωρήσεις.