Προνομιακά αφηγηματικό πεδίο η λογοτεχνία όχι μόνο λειτουργεί ως ένα ανακουφιστικό αποθετήριο της εμπειρίας εκείνων που επιβίωσαν από μεγάλα συλλογικά τραύματα, αλλά, ταυτόχρονα, μετατρέπει τα τραύματα αυτά σε κεφάλαιο λόγου με διαρκή παρουσία στη δημόσια ζωή.
Το βιβλίο ασχολείται ακριβώς με ένα τέτοιο συλλογικό τραύμα και τη λογοτεχνική ανταπόκριση σ’ αυτό. Πρόκειται για τα γεγονότα του 1974 στην Κύπρο, το πραξικόπημα και την τουρκική στρατιωτική εισβολή που το ακολούθησε.
Καταθέτει, επομένως, στη μελέτη της λογοτεχνίας του τραύματος την περίπτωση του κυπριακού ’74, διερευνώντας το πώς αυτό εγγράφεται στην ελληνική -ελλαδική και ελληνοκυπριακή- λογοτεχνία: την αποτύπωση θυματικών ταυτοτήτων οι οποίες συχνά επικαλύπτονται με εκείνες των θυτών, την ασύμμετρη πρόσληψη του κοινού κατά τα άλλα πλήγματος από την ελλαδική και ελληνοκυπριακή πλευρά, ζητήματα ταυτότητας, λειτουργίας της μνήμης, του χρόνου και του χώρου, αλλά και τη βίωση του τραύματος αυτού με έμφυλους όρους, καθώς και την αντίστοιχη ανακατασκευή του στη λογοτεχνική παραγωγή.