Ἡ ἀλήθεια δοκιμάζεται μέ τήν ἀντιλογία, ἀκριβῶς ἐπειδή δέν εἶναι ἀναντίρρητη. Ἡ συγχώρηση, μάλιστα, τῆς ἀντίρρησης, ἐπιβεβαιώνει τό μεγαλεῖο τῆς ἀλήθειας. Ὁ Χριστός, ἡ σάρκα καί τό αἶμα Του, στόν ὁποῖο μετέχει ὁ χριστιανός μέσω τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, πάντα ἦταν καί θά εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο. Πάντα θά ὑφίσταται τούς ἐμπαιγμούς, τούς ἐμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κεντήματα, τόν σταυρό καί μύρια ἂλλα δεινά. Παρ᾽ ὃλα, ὃμως, τά παθήματά του, ποτέ δέν ἀποκλείει τόν ἂνθρωπο ἀπό τή σωτηρία, γιατί εἶναι φιλάνθρωπος.
Ἡ θεολογία τῶν μυστηρίων θά πρέπει νά ἀσκεῖται ἀπό «τούς ἐξητασμένους». Τό μέλος τῆς Ἐκκλησίας πού θά ἐπιδοθεῖ στό ἱερό αὐτό ἒργο πρέπει νά εἶναι δοκιμασμένο στή θεωρία τῶν θείων πραγμάτων, νά ἒχει διαβεῖ κατά κάποιο τρόπο τή θεωρία. Καί πρίν ἀπό ὃλα νά ἒχει περάσει τό στάδιο τῆς καθάρσεως ἢ τουλάχιστον νά καθαίρεται συνεχῶς μέ ἂσκηση καί προσευχή. Τότε ἐρευνᾶ καί ἐκθέτει τίς ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας, σκύβει καί ἀναζητεῖ κεκρυμμένες ἀλήθειες κάτω ἀπό τό γράμμα τῶν Γραφῶν καί λαμβάνει προσωπική πείρα τοῦ Θεοῦ ἢ «συγγίνεται» μέ Αὐτόν.