Όλα μοιάζουν σαν ένα ποιητικό θεατρικό σκηνικό. Η Ζάκυνθος, η Ιταλία και η Κέρκυρα του 19ου αιώνα. Μια μεγάλη οικογένεια με αγάπες και δράματα, η φω- τιά της Ελληνικής Επανάστασης. Και όλα είναι οι δρόμοι που πέρασε ο Διονύσι- ος, οι εικόνες και τα αισθήματα που τον διαμόρφωσαν, ο διαρκής αγώνας με τη γλώσσα ώσπου να βρει ο ιταλοθρεμμένος ποιητής τα λόγια να εκφράσει μονα- δικά την καρδιά του και την πατρίδα του.

«Συνέχισε περπατώντας ανηφορικά, προς το βάθος, προς το Λόφο του Στράνη. Ανά- μεσα στα πεύκα και τα κυπαρίσσια, σαν να του φάνηκε πως πρόβαλε μια γυναικεία μορφή λευκή, ασπροντυμένη. Λίγο πίσω της ακολουθούσαν μαζεμένες κι άλλες γυ- ναίκες, από πολλά διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, όπως φαινόταν απ’ τις φορεσιές τους. Κατηφόριζαν πατώντας στα απαλά άνθη και οι πτυχώσεις των ρούχων τους σκέπαζαν τους βράχους παίρνοντας με φυσικότητα τα σχήματά τους. Η κυματοει- δής πορεία των υφασμάτων έκανε τα κεντημένα παγώνια, τους τσαλαπετεινούς, τις νεφέλες, τα κυκλάμινα, τις νύφες, τα άγρια θηρία, τους ήρωες με τα σπαθιά τους να ζουν σε διαρκή κίνηση τις μικρές δραματικές τους περιπέτειες στα μανίκια και τους ποδόγυρους. Η γυναίκα βρέθηκε ξαφνικά δίπλα του. Κοίταξε το κέντημα στο μπού- στο της. Αναρίθμητες βελονιές σχημάτιζαν διαδοχικούς κύκλους κι αυτοί με τη σειρά τους έδιναν μορφή σε τρία καλοσχηματισμένα λουλούδια. Τη χαιρέτησε διακριτικά, γέρνοντας ελαφρώς το κεφάλι προς τα κάτω, σαν σε μια ανεπαίσθητη υπόκλιση».