Ξεχωριστή και ιδιαίτερη ποιητική γραφή, αφαιρετική σε μερικά ποιήματα, αλλά κυρίως περιγραφική, που αγγίζει πολλές φορές τα χαρακτηριστικά στοιχεία ενός διηγήματος. Εντυπωσιακά ανατρεπτική στις εικόνες της, όπου το παράλογο και το υποσυνείδητο συνδιαλέγονται με το λογικό και το συνειδητό, συμπαρασύροντας τον αναγνώστη σ’ ένα ταξίδι που και ο ίδιος αναγνωρίζει μέσα από καταστάσεις και ερεθίσματα της πραγματικότητας. Εξαιρετικά δομημένα στην πλοκή τους τα ποιήματα της Ελένης Σακκά με λέξεις πολυσήμαντες καταδεικνύουν την αγωνία και τον πόνο της δημιουργού να αποδώσει τη σημασία των εννοιών που η ίδια θεωρεί ότι εκφράζουν και χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο ως δημιούργημα, όπως οι έννοιες: ελευθερία, αγάπη, ζωή, ελπίδα, απουσία, παρουσία. Υπαινικτικός λόγος, φαινομενικά ασαφής, υποκρύπτει προσωπικά βιώματα, τα οποία όμως ανάγονται σε καθολικά, καθώς οι έννοιες και οι αξίες που καταδεικνύουν είναι πανανθρώπινες και διαχρονικές. Λυτρωτικό και αναπάντεχο το τέλος του κάθε ποιήματος αποδεικνύει το απρόβλεπτο αλλά και το αισιόδοξο της ανθρώπινης ύπαρξης ανά τους αιώνες.
Το σκουριασμένο φύλλο
Αχ αυτές οι παύσεις!
Η παλιά φυσαρμόνικα
Άφθαρτη ετικέτα
Lock down
Αυλαία ανοιχτή
Το ανοιξιάτικο πουλί της νιότης
Άσπρο πλεκτό
Το κόκκινο τριαντάφυλλο
Αγιότητα
Δραπέτης εγώ…
Αποχαιρετισμός
Η κρύα σκιά
Υπόσχεση μυστική σου δίνω
Μήπως και σωθώ…
Ημιτελής ζωγραφιά
Τέχνη
Υπακοή
Αντίσταση η Εκκλησία
Απουσίες υπαρκτές…
Νεότητα
Αποδοχή
Το μαρμάρινο βλέμμα
Αερικό
Ξυπνάει ο ρόλος…
Για την Ε.
Πεσμένοι σοβάδες
Η ανθισμένη ροδιά
Τα γυάλινα βότσαλα
Πνοή
Η Ελένη Σακκά γράφει ανεπιτήδευτα, τρυφερά με εικόνες… Κρατά «φυλαχτό» το παρελθόν και επικοινωνεί μαζί μας με τις «εικόνες» του. Κάνει τα χρώματά τους λέξεις και με αυτές μας δίνει κάτι από τα φυλαχτά της. Κρύβονται εκεί σε βελούδινες, ομορφοτυλιγμένες εικόνες λατρεμένοι άνθρωποι, ορμητικές σκέψεις και συναισθήματα της φοιτητικής νιότης… Παντού φαίνεται και η ιδιαίτερη σχέση της, καθημερινή άλλωστε, με τη φύση! Μια μεγάλη αγκαλιά αυτή η πρώτη της παρουσία! Καλοτάξιδο!
Ν.Σ.
Lock down
Λέξεις ακατανόητες, δανεικές, ασπόνδυλες,
δίχως ετυμολογία,
να προσπαθούν να συγκαλύψουν το δικαίωμα της ζωής.
Αναντικατάστατο, αναφαίρετο εξ’ ορισμού προέλευσης,
όχι από επιλογή,
αλλά από επιβολή ανεξούσιας αρχής.
Αρνούμαι να αποδεχθώ την αιτία της συγκάλυψης
και αυτοχαρακτηρίζομαι «αντιρρησίας συνείδησης».
Αποσύνθεση της γλώσσας,
ανακαίνιση ζωής,
πολιτισμός εξαγοράσιμος, προβαλλόμενος αναξιοπρεπώς,
σκέψη καθοδηγούμενη και πλήρως ελεγχόμενη.
Δεν δικαιούμαι να θεωρώ ότι μου στερούν την ελευθερία
και χαρακτηρίζομαι αδύναμη, ανοήμων,
ασεβής στον εαυτό μου,
στον συνάνθρωπό μου, στον αδερφό μου.
Όμως, η κτίση όλη σύσσωμη,
ανατρέποντας κάθε μέρα τις εικόνες της
συναγωνίζεται χωρίς αντιπαλότητα,
χωρίς αγωνία
την άλλη τη ζωή, την έγκλειστη,
την απομονωμένη, την επιβεβλημένη.
Ανοχύρωτη η επίπλαστη ζωή και καταρρέει.
Η εξουσία της σκέψης αδυνατεί να κατακτηθεί.
Αδιαπραγμάτευτο συστατικό του ανθρώπου η ελευθερία
και ας φοβάμαι, ας κρυώνω, ας πεινάω…