«Περπάτησαν δέκα λεπτά περίπου, αφού πέρασαν απ’ τις αμμουδερές παραλίες του κόλπου. Όσο πλησίαζαν πιο κοντά στον τόπο που βρίσκονταν τα λείψανα της «Ευαγγελίστριας Ι», τόσο ο Αντώνης και η Λιάνα που τους είχαν ήδη αντιληφθεί, έκαναν μια εμφανή προσπάθεια να μην φαίνονται πολύ περίεργοι, όπως περιεργάζονταν τα ξεθωριασμένα απ’ την αλμύρα, τον χρόνο και τα χτυπήματα απ’ τον ήλιο μαδέρια και τη βαθιά καρίνα από το σκάφος-φάντασμα, που κάποτε ήταν τα πλευρά και η σπονδυλική στήλη του «Ευαγγελίστρια Ι». Λίγο πριν φτάσουν κοντά τους, ο Ορέστης τούς χαιρέτησε με ένα γεια.

―Γεια σας, αποκρίθηκε ευγενικά και ο Αντώνης.

―Σας αρέσουν κι εσάς τα παλιά ναυάγια; ρώτησε η Δανάη με φιλική διάθεση.

―Ναι. Κάπως έτσι όπως το λες, είμαστε λάτρες παλιών ναυαγίων. Νομίζω πως όλους μάς τραβούν τα αχνάρια αλλοτινών εποχών, για να καταλάβουμε οι νεότεροι την ιστορία των παλιότερων, σαν για να ενώσουμε κομμένες χρονικές γέφυρες.»

Ένα μυθιστόρημα ερωτικό, κοινωνικοπολιτικό. H ιστορία, δυο διαδρομές, δυο ζωές που χάνονται και συναντιούνται:

H ζωή ενός καπετάνιου, ανήσυχου πνεύματος, αντιστασιακού, εξόριστου στη Xούντα, ναυαγού της ζωής σ’ ένα ακατοίκητο μικρό κυκλαδονήσι.

Kι η ζωή ενός νέου με καλλιτεχνικές ανησυχίες, που γεννήθηκε σ’ ένα γαλήνιο νησί του Aιγαίου, ορφάνεψε από πατέρα, παιδί εγκατατάθηκε στην πρωτεύουσα, ερωτεύτηκε, σπούδασε, μετανάστευσε στη Bόρεια Aμερική, επέστρεψε στη δύσκολη Aθήνα και μετά πίσω στις ρίζες, στα νησιά.

Mε αφορμή την εξέλιξη της πλοκής, ο Nίκος Tσίγκος αναπλάθει εικόνες του Πειραιά και της Aθήνας από τη δεκαετία του ’70, τόσο διαφορετικές από τη σημερινή όψη της πρωτεύσουσας, και υμνεί τη μοναδική, αμόλυντη ομορφιά του Aιγαίου.

Όμως πέρα απ’ αυτά, η κινητήρια δύναμή του είναι η ανάπτυξη των απόψεών του για την ειρήνη, την οικολογία, την προστασία του περιβάλλοντος, την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, που θεωρεί ότι ποικιλόμορφα βάλλονται και προσβάλλονται στην εποχή μας.

Mε έντονο λυρισμό, με πλήθος σχημάτων λόγου και καλολογικών στοιχείων που καταφέρνουν να δώσουν στη γλώσσα έναν ιδιαίτερο ρυθμό, μέσα από το ξετύλιγμα της ιστορίας του, που είναι εν πολλοίς η ιστορία της σύγχρονης Eλλάδας (πολιτικές συγκρούσεις, αστυφιλία, μετανάστευση, τουρισμός) ο συγγραφέας μάς ξεναγεί στον χώρο της δικής του προσωπικής φιλοσοφίας.  

“Μ”

Ο Νίκος Τσίγκος γεννήθηκε στην Αντίπαρο των Κυκλάδων. Εργάστηκε ως μουσικός στο Τορόντο του Καναδά, όπου ζει από το 1970 μέχρι σήμερα. Mε την πρώτη του σύζυγο, τη βραβευμένη Καναδέζα ποιήτρια Gwendolyn MacEwen, μετέφρασαν ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου από την Τέταρτη διάσταση και αρχαίες τραγωδίες, μεταξύ άλλων και τις Τρωάδες, που ανέβηκαν σε θέατρα του Τορόντο. Ποιήματά του έχουν εκδοθεί στα αγγλικά στον Καναδά. Παράλληλα ο ίδιος έγραφε στίχους για το μουσικό συγκρότημά του «Los Compa•eros». Στο ενεργητικό του έχει επίσης αρκετά μυθιστορήματα. Σήμερα ζει με τη δεύτερη σύζυγό του, την Άννη, με την οποία περνούν τα καλοκαίρια τους τα τελευταία δέκα χρόνια στην Αντίπαρο. Το παρόν μυθιστόρημα είναι το τρίτο που εκδίδεται στην Ελλάδα.