[Πόσο απέχει ο θάνατος απ’ τη λευτεριά μας...]

Στην ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ επιχειρείται μια περιδιάβαση στο νεοελληνικό ποιητικό τοπίο με στόχο να εντοπιστούν στοιχεία λογοτεχνικής αναπαράστασης του ηρωικού προτύπου, όπως ενσαρκώνεται στο πρόσωπο-σύμβολο του αγωνιστή της ελληνικής επανάστασης Γεωργίου Καραϊσκάκη.[…] Θα εστιάσουμε κυρίως σε περιόδους κρίσης, όπου υπερτονίζεται η τόλμη, η αθυροστομία και το ασυμβίβαστο του ήρωα με τον αυταρχισμό και τη διαφθορά των ισχυρών.

Στην κατάταξη των ποιημάτων ακλουθούμε αντίστροφη χρονική πορεία. Αρχίζουμε από ποιήματα ή μελοποιημένους στίχους των ημερών μας: Ακούμε τους ποιητές να δανείζονται τη φωνή του, για να πουν τα όσα συμβαίνουν σήμερα με το μοναδικό εκείνο τρόπο του Στρατηγού. Αντικρίζουμε τον ίδιο τον ήρωα να μπαίνει κλεφτά ή φανερά ανάμεσά μας αποφασισμένος να πολεμήσει για το δίκιο μας. Ακόμα και ο έφιππος Καραϊσκάκης ζωντανεύει μαζί με το άλογό του πάνω στο άγαλμά του κι ο καλπασμός του ξεσηκώνει πλήθη στο κέντρο της σύγχρονης  Αθήνας.

Μετά ακολουθούμε τα αχνάρια των ποιητών, του πρόσφατου ή απώτερου καιρού, κι ανθολογούμε στίχους αντιπροσωπευτικούς. Πάνω στα πρότυπα του ηρωισμού αναστοχάζονται οι μεταπολεμικές γενιές των ποιητών ανατρέχοντας στο 1821 και με  ιστορικές συγκρίσεις καταγγέλλουν αδικίες κατάφωρες σε βάρος ιστορικών προσώπων (όπως στη Δίκη-παρωδία του Καραϊσκάκη στο Αιτωλικό, 1 Απρίλη 1824).[…] Οι προγενέστεροι (γενιά του 1880) αξιοποιώντας στοιχεία της βιογραφίας και δράσης του ήρωα θαυμάζουν την «ανυπόταχτη ψυχή» του για τις νίκες και θρηνούν για τον άδικο θάνατό του. Άλλοι με επιγράμματα ή μακροσκελή αφηγηματικά ποιήματα, προσκολλημένοι στον αθηναϊκό ρομαντισμό, υμνούν την ανδρεία και τον πατριωτισμό του με έμφαση στις νικηφόρες μάχες.