“Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούν οι άνθρωποι από το ψεύδος της λατρείας του Σαίξπηρ, τόσο το καλύτερο”, έγγραφε ο Λέων Τολστόι το 1909, στο δοκίμιό του Ο Σαίξπηρ και το Δράμα. “Οι άνθρωποι παραδομένοι σ’ αυτό το ψέμα θα όφειλαν να καταλάβουν ότι το δράμα που δεν έχει για βάση το θρησκευτικό στοιχείο, δεν είναι ένα καλό έργο, όπως το θεωρούν τώρα, αυτό το ποταπό και ευκαταφρόνητο έργο του Σαίξπηρ”.
Ο Τολστόι δεν ήταν ο μόνος σπουδαίος στοχαστής, που απέρριπτε με βδελυγμία τον Σαίξπηρ. Ο Μπέρναρντ Σω, του χρέωνε “φτηνή φιλοσοφία, κούφια εκφραστικότητα, ηθική ελαστικότητα, λαϊκή χυδαιότητα και προκατάληψη”. Ο Βολταίρος τον χαρακτήριζε “έναν άγριο με αρκετή φαντασία” και δήλωνε μετανοιωμένος που “πρώτος σύστησε τον Σαίξπηρ στους Γάλλους, εντοπίζοντας κάποια μαργαριτάρια στην απέραντη κόπρο του έργου του”.