έκα χρόνια μετά την κυκλοφορία της πρώτης ποιητικής συλλογής “Για την Ανθρώπινη Αγάπη στις Δυτικές Μητροπόλεις”, ένα εκτεταμένο ποιητικό έργο 250 σελίδων για την ερωτική απογοήτευση και την κατάρευση των ανθρώπινων σχέσεων ο Τάσος Σαγρής επιστρέφει με την ποιητική συλλογή “Φαινομενολογία της Γκιλοτίνας” μια λεπτομεριακή καταγραφή της κατάρευσης μιας κοινωνίας. Έχοντας όλα αυτά τα χρόνια ένα σημαντικό σκηνοθετικό έργο στο θέατρο ο ποιητής και σκηνοθέτης Τάσος Σαγρής έρχεται να επιβεβαιώσει στοχασμούς που γίναν φανεροί μέσα από παραστάσεις όπως “Οι Δούλες”, “Ψύχωση / 4.48 Psychosis”, “Πεθαίνω Σαν Χώρα” και “Νύχτα”. Ποίηση γραμμένη μέσα στα χρόνια της παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης μας προσφέρει την ευκαιρία μιας καταβύθισης σε πολύ κρυφές πτυχές μιας εποχής που οι πληγές της μένουν ανοιχτές και ανεξερεύνητες.
“Πιστεύω ότι ούτως ή άλλως ζούμε σε μια απελπιστική εποχή. Δεν πιστεύω σε κάποια ελπίδα στις παρούσες συνθήκες στις οποίες ζούμε. Με εξαίρεση, ίσως, μερικές εκλάμψεις των κοινωνικών αγώνων, οι οποίες μοιάζει να είναι σαν τελευταίες προσπάθειες προστασίας όλων αυτών των πραγμάτων που αισθανόμαστε μέσα μας. Πιστεύω πως οι άνθρωποι έχουν πολλή ομορφιά μέσα τους, πάρα πολλή αγάπη, πάρα πολλή καλοσύνη, η οποία, όμως, στις παρούσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες δεν μπορεί να εκδηλωθεί και να πραγματωθεί. Οπότε, ουσιαστικά, αυτό που κάνουμε είναι να στέλνουμε ένα σήμα κινδύνου προς τα έξω, γιατί είμαστε στο χείλος του γκρεμού. Δεν είμαστε στην πτώση, πιστεύω όμως, πως είμαστε στο χείλος του γκρεμού όλοι μας. Και κοινωνικά και ατομικά αιωρούμαστε σε ένα λεπτό σημείο ανάμεσα σε αυτό το πράγμα που συμβαίνει και σε αυτό που θα θέλαμε να συμβαίνει, ανάμεσα σε αυτό που έχουμε και σε αυτό που θα θέλαμε να έχουμε. Ή σε αυτό που καταφέρνουμε και σε αυτό που θα θέλαμε να καταφέρουμε. Υπάρχει, δηλαδή, ένας πόλεμος ανάμεσα στις επιθυμίες μας και σε αυτό που ζούμε. Και γι’ αυτό οι παραστάσεις που έχω σκηνοθετήσει μέχρι τώρα και τα βιβλία μου, δίνουν ένα διαφορετικό σήμα κινδύνου κάθε φορά.” Τάσος Σαγρής