Στις εκατό στροφές στενοχώριας, έγραψε ο Ελύτης, είναι ανάγκη να παράγουμε και μια στροφή χαράς. 

Ο Στάθης Καλύβας, πάλι, το όρισε επιγραμματικά: επτά φορές βυθιστήκαμε από το ’21 κι επτά φορές σωθήκαμε!
Πώς γίνεται να παίρνουμε τον λάθος δρόμο και να μας βγαίνει σωστός; Πόσο σωστά το τραγούδησε στο δικό του «Τσάμικο» ο Σαββόπουλος: Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Ο αναγνώστης θα βρει στις σελίδες αυτού του βιβλίου πρόσωπα και γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών από την Απριλιανή Δικτατορία μέχρι σήμερα έτσι όπως τα συγκράτησε η δική μου ματιά. Και το καράβι συνεχίζει την πορεία του. Γι’ αυτό και ο υπότιτλος ...πλοίο διαρκείας η χώρα μου.

Στην Ελλάδα το μέτρο απουσιάζει από παντού. Όλοι καταδικάζουν παθογένειες όπως η κακοδιοίκηση και η φοροδιαφυγή, αλλά όλοι επιδιώκουν μια θέση στο Δημόσιο και φοροδιαφεύγουν, με εξαίρεση αυτούς που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να το κάνουν, τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. […]
Μπορεί όλοι να διαμαρτύρονται για τα κακώς κείμενα, αλλά όταν γίνει η παραμικρή κίνηση να διορθωθούν προσκρούουν σε αντιδράσεις των ενδιαφερομένων. […]
Η έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη στο κράτος είναι μια ακόμη σοβαρή ελληνική παθογένεια. Η αιτία όλων αυτών είναι μία: ο λαϊκισμός, που τα κόμματα με τις πρακτικές τους κατάφεραν να τον αναδείξουν σε ιδεολογία.