«Η απολογία του Ζ» δεν είναι αυτοβιογραφία, αλλά μια νουβέλα γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο, ισοδύναμο με το τρίτο «υποθετικό» πρόσωπο μιας αφήγησης. Αρχικά προοριζόταν για πρόλογος στο ομώ-νυμο βιβλίο, όμως δεν ήθελα εκείνη την εποχή (τέλος του 1966) το «φα- νταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήμα-τος» να επηρεαστεί από μια «ντοκου- μενταρισμένη φαντασία». Έτσι άφησα την έκδοσή του για αργότερα. Ο χρόνος που μεσολάβησε έδωσε στα πράγματα τις σωστές τους διαστάσεις κι απομάκρυνε τον κίνδυνο να επισκι- άσει η προβληματολογία του συγγρα- φέα το ίδιο το υλικό του. Αντίθετα, επειδή ενισχύει, βαθαίνει κι αποκα- λύπτει την υποκειμενική ερμηνεία μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, θεωρώ πως «Η απολογία του Ζ» είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του «Ζ».