«Το θέ­α­τρο πρέ­πει να είναι όπως όταν πας σε μια κα­λή

συ­ναυ­λία μι­ας μπά­ντας που παί­ζει punk rock και σε

τα­ρα­κου­νάει».

Αυτό είναι το status quo για τους συγ­γρα­φείς του θε­ά­τρου στα μού­τρα. Με κλη­ρο­δό­τη­μα την κα­τα­ρα­μέ­νη γε­νιά των μπητ και την εκρη­κτι­κή δυ­να­μι­κή της grunge μου­σι­κής, την πο­λι­τι­κή της ωμής βί­ας που κα­ταγ­γέλ­λουν ανοι­χτά τα «αδέ­σπο­τα παι­διά» της Θά­τσερ, το in-yer face, που εμπε­ρι­έ­χει αναμ­φι­σβή­τη­τα στα δο­μι­κά στοι­χεία του την έν­νοια του σοκ, έρ­χε­ται να καρ­φω­θεί κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά -εξού και η μπα­σκε­τι­κή «κα­τα­γω­γή» του- στα συ­ντη­ρη­τι­κά «μού­τρα» ενός θε­α­τρι­κού κοι­νού που να­νου­ρί­στη­κε στις φα­σκι­ές της βρε­τα­νι­κής λο­γο­κρι­σί­ας για σχε­δόν δύο αιώ­νες.

Το κα­θο­ρι­στι­κό για την Generation X, Τrainspotting του Ίρ­βιν Γου­έλς, το logo του θε­ά­τρου στα μού­τρα Έλε­ος (Blasted)- της Σά­ρας Κέ­ην όπως και το κύ­κνειο άσμα της -Λα­χτα­ρώ (Crave), το λο­γο­κρι­μέ­νο Shopping & Fucking του Μαρκ Ρέ­ιν­βε­χιλ, η Βα­σί­λισ­σα της Ομορ­φι­άς και η ιρ­λαν­δι­κή πε­ρί­πτω­ση του κα­τά τα άλ­λα Λον­δρέ­ζου Μάρ­τιν Μα­κΝτό­να, όπως και αυτή του Μάρ­τιν Κριμπ με τις Από­πει­ρες, αλ­λά και το Closer του Πά­τρικ Μάρ­μπερ, είναι με­ρι­κά, μό­νο, από τα έρ­γα που ανα­λύ­ο­νται σε αυτήν την πρω­τό­τυ­πη και ολο­κλη­ρω­μέ­νη με­λέ­τη για το πε­ρί­φη­μο θέ­α­τρο στα μού­τρα που ανα­πτύ­χθη­κε στα 90΄s στη Μ. Βρε­τα­νία. Με φό­ντο την πτώ­ση του Τεί­χους του Βε­ρο­λί­νου (1989), τους βομ­βαρ­δι­σμούς στη Βοσ­νία (1989), τον πρώ­το «τη­λε­ο­πτι­κό πό­λε­μο» στη σύγ­χρο­νη ιστο­ρία, τον Πό­λε­μο του Κόλ­που (1990), και μια ολο­έ­να άνι­ση μά­χη μπρο­στά στην επι­τά­χυν­ση του χρό­νου και του τό­που στην υπερ­νε­ω­τε­ρι­κή επο­χή που κά­νει την εμ­φά­νι­σή της στις αρ­χές του 1990, το θέ­α­τρο στα μού­τρα θα ανα­δυ­θεί ως πα­ρά­γω­γο δρα­μα­τουρ­γι­κό προ­ϊ­όν του αδι­α­νό­η­του.

[...] «Η ικα­νό­τη­τα της Χα­τζη­βα­σι­λείου να συν­δι­α­λέ­γε­ται ως ανε­ξάρ­τη­τη κρι­τι­κή φω­νή με τη συλ­λο­γι­κή φω­νή της δι­ε­θνούς επι­στη­μο­νι­κής κοι­νό­τη­τας απο­τε­λεί ένα βα­σι­κό μέ­ρος της πρω­το­τυ­πί­ας της δου­λει­άς της. Μια άλ­λη, εξί­σου ση­μα­ντι­κή πλευ­ρά της πρω­το­τυ­πί­ας της είναι η ικα­νό­τη­τά της να πα­ρεμ­βάλ­λει σε καί­ρι­ες στιγ­μές του κει­μέ­νου της, είτε ως επι­γράμ­μα­τα είτε ως φευ­γα­λέ­ες ανα­φο­ρές, απαυ­γά­σμα­τα από τις λο­γο­τε­χνι­κές και μου­σι­κές προ­τι­μή­σεις της, έτσι ώστε να δί­νει στην επι­στη­μο­νι­κή της δου­λειά ένα άλ­λο στίγ­μα, πιο ρυθ­μι­κό και ποι­η­τι­κό». (Έλ­ση Σα­κελ­λα­ρί­δου, Προ­λο­γι­κό Ση­μεί­ω­μα Έκ­δο­σης).